“We zijn een compagnon de route”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Koen Aelvoet (45 jaar) is paramedisch coördinator in De Branding in Kortrijk en lid van de werkgroep Gehandicaptenzorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben eigenlijk elektromechanieker van opleiding. Al snel besefte ik dat ik niet mijn hele leven met machines wou bezig zijn. Ik wil iets betekenen voor de kwetsbare medemens. Daarom vatte ik mijn studies verpleegkunde aan. Daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Het klinkt cliché, maar dat gevoel om goed te doen voor een ander is onbetaalbaar.

Wat boeit je in je job?

Geen dag is dezelfde, en dat maakt het juist boeiend. Als paramedisch coördinator komt er heel veel op mijn pad. Ik ben verantwoordelijk voor de verpleegkundigen, kinesitherapeuten, ergotherapeuten, activiteitenbegeleiders en externe zorgverleners. Het leukste? Samen met het team en de cliënten zoeken naar wat zij echt nodig hebben. Niet boven hen staan, maar naast hen. Een compagnon de route zijn, zoals in onze visie staat. En net dat geeft mij elke dag opnieuw energie.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Empathisch en vakbekwaam zijn, dat spreekt voor zich. Maar in onze sector is creativiteit minstens zo belangrijk. Bij het werken met personen met een beperking is niet alles even voorspelbaar. Om tot een oplossing te komen, moet je vaak durven afwijken van het vertrouwde pad en out of the box denken. Ik sta nog vaak versteld van hoe creatief en verantwoordelijk onze medewerkers daarmee omgaan. Het vraagt veel van hen, maar ze doen het toch maar. De crème de la crème, zo noem ik ze graag.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Niets gaat boven de kamerbrede glimlach en stevige knuffels van de cliënten. In De Branding werken we vaak tientallen jaren met dezelfde cliënten, waardoor je automatisch een sterke band met hen opbouwt. Als verpleegkundige kom je in hun persoonlijke bubbel. Je wordt een vertrouwd gezicht en een houvast. Cliënten die spontaan bij je over de vloer komen voor een koffie of samen feestdagen vieren: een grotere bevestiging kan je niet krijgen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Net door die intense band, komt een overlijden des te hard binnen. Daarnaast botsen we wel eens op grenzen. Hoe betrokken je ook bent, je kan nooit elk leed wegnemen van de cliënt of van het netwerk. Al heb ik het ook over externe grenzen, zoals middelen en wetgeving. Dan voel je je machteloos. We willen het juiste doen, maar moeten roeien met de riemen die we hebben. En dat kan wegen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Ondanks de onmacht en beperkingen moet de verpleegkundige een verbindende rol blijven spelen: wij zijn de brug tussen cliënt, familie, artsen, externe zorgverleners en de organisatie. Maar de druk neemt toe. De maatschappij wordt kritischer, terwijl het steeds moeilijker wordt om gemotiveerde en bekwame mensen te vinden. Iedereen hengelt naar dezelfde profielen. Vandaag lukt het nog bij ons, maar hoe zal het zijn over tien jaar? Daar lig ik soms wakker van.

Wat doe je in je vrije tijd?

In mijn vrije tijd breng ik zoveel mogelijk tijd door met mijn gezin of trek ik erop uit met de moto. Daarnaast ben ik een fervent schapenliefhebber en molenaar. Geen alledaagse hobby’s, maar voor mij de ideale mix om volledig tot rust te komen naast het werk.