“In elke setting draag je verantwoordelijkheid”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Matthias Vervaeke (39 jaar) is projecthoofdverpleegkundige bij X-Care en lid van de werkgroep hoofdverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik volgde in het middelbaar de richting boekhouden-informatica, maar vanaf het vierde jaar trok verpleegkunde me meer aan. Dus vatte ik na het middelbaar die studies aan. Na mijn laatste stage op spoed en intensieve zorgen kon ik direct aan de slag, maar ik besloot deeltijds te werken en ondertussen mijn Master of Science in het management en het beleid van de gezondheidszorg te behalen. Die opleiding was heel boeiend, want verpleegkunde in het werkveld heeft zo een breed spectrum. Na veertien jaar ziekenhuiservaring koos ik bewust voor de rol van projecthoofdverpleegkundig om alle aspecten van het vak ten volle te beleven.

Wat boeit je in je job?

De uitdaging. Als projecthoofdverpleegkundige kom ik op veel verschillende plaatsen, soms kort, soms langer. Op spoed heb je andere vaardigheden nodig dan in een woonzorgcentrum. De ene keer ligt de klemtoon op technieken en medische handelingen, de andere keer op communicatie en sociaal contact in een ‘thuissetting’. In elke context draag je andere verantwoordelijkheid, dat geeft mij energie. De variatie en de voortdurende ontwikkelingen houden me op scherp.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Empathisch zijn en snel kunnen schakelen. Als projecthoofdverpleegkundige zie je het hele spectrum van verpleegkunde: een bevalling, een overlijden, intensieve en complexe zorgen, stabiele patiënten die meer nood hebben aan sociaal contact, bewoners die niet meer alleen thuis kunnen wonen, communicatie met artsen en families, … Je moet altijd alert zijn en gepast reageren.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Het verschil maken voor bewoners/patiënten, familieleden en collega’s, dat is zo mooi! Een voorbeeld: in een woonzorgcentrum waar ik als projecthoofdverpleegkundige werkte, trof ik met het team een overleden persoon aan. We probeerden nog te reanimeren, maar tevergeefs. Dat maakte veel indruk op het team en was een wake-upcall om onze technieken scherp te houden. Ik ontwikkelde daarom een flowchart en een reanimatiekoffer, en gaf aan het voltallige personeel een bijscholing reanimatie. Toen ik er een paar jaar nadien terugkwam voor een nieuwe opdracht, raakte het me om te zien dat die tools nog altijd gebruikt worden en het team positief over deze casus en bijscholing te horen vertellen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Als projecthoofdverpleegkundige bouw je vaak in korte tijd mooie relaties op. Diensten zijn blij dat je er bent, want er is meestal een acuut tekort. Maar je moet het ook weer snel achterlaten. Dat afscheid is soms lastig. Tegelijk heb ik zo al veel toffe mensen ontmoet. Dat maakt de job dubbel bijzonder.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Er zijn grote tekorten en daarom is het belangrijk om nieuwe rollen ten volle te benutten. Ook technologie kan helpen, maar iedereen moet ermee overweg kunnen. Jong en oud kunnen op dat vlak van elkaar leren. Er moeten voldoende middelen blijven voor basiszorg. Ook is het niet altijd gemakkelijk om aan de verwachtingen van bewoners/patiënten en families te voldoen. Zorg is geen magie. Onderzoeken kosten tijd, diagnoses zijn er niet altijd de dag nadien. Soms vergeten mensen dat zorg wetenschap is, en geen webshop.

Wat doe je in je vrije tijd?

Na een drukke dag heb ik nood aan ontprikkelen. Even alleen of met vrienden. Daarnaast zet ik mij ook in het weekend in als 112-ambulancier. Dat blijft een discipline waar ik een stukje van mijn hart aan verloor. Ten slotte hou ik van reizen. Ik spaar graag extra uren en vakantiedagen op om er even langer op uit te trekken: skiën, een verre reis, de natuur in of gaan overwinteren in de zon. Zo laad ik mijn batterijen helemaal op.