“Na al die jaren ligt mijn hart nog altijd bij de directe patiëntenzorg”

02-05-2023

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Els Steeman (53 jaar) is verpleegkundig specialist geriatrie in Vitaz en lid van de werkgroep Ouderenzorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Zorgen voor mensen zit in mijn bloed. Als tiener ging ik babysitten, zat ik in de jeugdbeweging voor jongeren met een beperking en was ik van plan om later geneeskunde te studeren. Tot mijn overgrootmoeder werd opgenomen en ik volledig gefascineerd raakte door geriatrie. Dat was voor mij het kantelpunt om de studies verpleegkunde aan te vatten.

Wat boeit je in je job?

Ik ben leergierig en hou van de variatie in mijn werk. Ik ga creatief en innovatief aan de slag om elke patiënt persoonlijk te benaderen. De combinatie van het ziektebeeld, de mensenkennis en het menselijke contact is zeer interessant. Het laat me ook toe blijvend te leren, dagelijks problemen te analyseren en te zoeken naar verbeteringen. Tegelijk is het multidisciplinaire aspect een troef, want het is nodig om uit te reiken naar andere disciplines door de complexiteit van de zorg. Tot slot geeft het netwerken over de verschillende afdelingen en met diverse diensten en beroepsorganisaties me veel energie.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Verpleegkundige ben je met hoofd en hart. Je hebt veel kennis en ervaring nodig om te begrijpen wat ziekte met iemand doet en wat de impact op het gedrag is. Daarom raad ik iedereen aan een open mindset te behouden en te blijven leren. Deskundigheid is echt belangrijk in onze job. Daarnaast moet je een hart hebben voor de patiënt, de familie en het team waar je mee samenwerkt. Je draagt zorg voor het lichaam en de identiteit van je patiënt. Daarbij moet je de verschillen omarmen en er creatief mee omgaan.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Momenteel zit ik in een consulentenrol en word ik vaak gevraagd problemen op te lossen rond het verzachten van lijden. Hierbij luister ik goed naar de verlangens van patiënten en probeer ik tegelijk hun veiligheid te garanderen. Soms gaat dat over zeer acute gevallen met agressie. Dat is zoeken naar een balans die werkt voor alle betrokkenen. Als zo’n patiënten dan naar me luisteren, kalmeren en me achteraf bedanken omdat ik voldoende aandacht had voor hun verhaal, geeft dat veel voldoening.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De werkdruk ligt overal hoog en dat vertaalt zich in te weinig tijd om gepaste zorg te geven. Moeten kiezen waar je dan op inzet, vind ik niet fijn. Of wanneer je een probleem ziet en geen gehoor krijgt om het op te lossen, ligt dat heel moeilijk voor me. Zeker als het resulteert in lijden.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het grote tekort aan verpleegkundigen baart me zorgen. Hierdoor moeten we creatiever omgaan met onze taken, meer delegeren en superviseren. We moeten onze competenties behouden en verhogen, want de complexiteit van zorg neemt alleen maar toe. Bovendien moeten we meer buiten de muren van het ziekenhuis samenwerken om de continuïteit van zorg te garanderen. Dat is een interessante uitdaging.

Wat doe je in je vrije tijd?

Mijn vier kinderen zijn nog relatief jong, dus daar gaat veel tijd naartoe. Daarnaast werk ik als vrijwillige wetenschappelijke medewerker aan de KU Leuven. Ik doe heel graag yoga, lees en kook graag en vind het leuk om met vrienden en familie af te spreken.

 

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.