“Vooraf niet weten wat de dag zal brengen, maakt het net interessant”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Robbe Van Leemput (23 jaar) is bestuurder bij de Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS) en voorzitter van de werkgroep Studenten Verpleegkunde van NETWERK VERPLEEGKUNDE.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Van kleins af aan heb ik het zorgzame in me. Mensen helpen, iets kunnen betekenen voor een ander en een meerwaarde bieden typeren mijn karakter. Het geeft me enorm veel voldoening om een verschil te maken, hoe klein ook. Tijdens mijn studies bedrijfseconomie koos ik EHBO als keuzevak en zo groeide het idee om verpleegkunde te studeren. Dat er drie artsen in mijn familie zijn, zit er misschien ook voor iets tussen.

Wat boeit je in je job?

Ik ben een creatief persoon met een goede feeling voor technische zaken. Die aspecten komen voor mij samen in de job als verpleegkundige. De afwisseling in het werk, het multidisciplinair samenwerken en het feit dat je nooit weet hoe je dag eruit zal zien maken het extra interessant. Verder is het contact met patiënten en hun naasten enorm belangrijk voor me. Ik wil er zijn voor hen op de kwetsbare momenten in het leven.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Empathie en respectvol omgaan met elkaar, met patiënten en hun omgeving zijn voor mij essentieel. Een patiënt kan al eens een mindere dag hebben. Het is dan zaak om daar begrip voor te tonen en het niet te persoonlijk te nemen. Ik stel me vaak volgende vragen: hoe komt het dat een patiënt zo reageert? Wat zou ik doen in zijn situatie? Je goed inleven in wat zich afspeelt bij die persoon helpt om er beter mee om te gaan.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer je patiënt bij zijn ontslag je naam vraagt, zodat hij je zeker niet zou vergeten, doet dat enorm veel deugd. De dankbaarheid van patiënten is onbeschrijflijk. Tijdens de pandemie was ik zo eens een korte tijd op de kamer bij iemand en ik luisterde naar zijn verhaal. Dat waardeerde hij ontzettend. Ook in de kleine dingen kan je impact hebben op iemand. Een babbeltje slaan, samen lachen of wenen, … Daarnaast haal ik veel energie uit hoe sterk en positief sommige patiënten met kanker zijn.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Ik probeer mindere momenten zo snel mogelijk achter me te laten. Al raakt het me natuurlijk wel als iemand bot doet. Waar ik echt moeite mee heb, is wanneer je een patiënt moet laten gaan. Bijvoorbeeld iemand die euthanasie vraagt. Tegelijk weet ik dat die persoon daardoor rust vindt, wat opnieuw mooi is.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het is zo belangrijk om studenten te overtuigen verpleegkunde te studeren en hen aan boord te houden, zodat ze hun diploma behalen. Een kwaliteitsvolle stagebegeleiding is hierbij doorslaggevend. Nadien blijft het zaak dat afgestudeerden effectief als verpleegkundige aan de slag gaan en blijven. Ik vind ook dat er meer focus moet zijn op de echte verpleegkundige taken en dat verpleegkundigen voldoende tijd krijgen voor hun patiënten. Tot slot moet je als verpleegkundige beseffen dat je niet altijd iets moet ondernemen, bijvoorbeeld bij pijn moet je niet altijd onmiddellijk overgaan tot medicatie. Er zijn andere manieren om bepaalde problemen aan te pakken.

Wat doe je in je vrije tijd?

Uiteraard spreek ik graag af met mijn vrienden, maar veel van mijn vrije tijd gaat naar de vertegenwoordiging van studenten en naar het opkomen voor hun rechten. Vanuit mijn rechtvaardigheidsgevoel streef ik echt naar gelijkheid voor studerende en werkende zorgverleners.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.