Netwerk aan het woord

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Gerleen De Greef (29 jaar) is stafmedewerker bij het Wit-Gele Kruis van Vlaanderen en lid van de werkgroepen Hoofdverpleegkundigen en Kinderverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Nadat ik afgestudeerd was als bachelor in de vroedkunde en master in verpleegkunde en vroedkunde, ging ik als hoofdverpleegkundige aan de slag. Ik ontdekte dat het mij niet om moeders en baby’s te doen was: ik had een passie voor zorgen in de brede betekenis. Wat me aantrok in het beroep was mijn fascinatie voor het menselijke lichaam, het sociale aspect van de job en de maatschappelijke meerwaarde die je kan bieden. Ook nu ik niet meer aan het bed van de patiënt sta, is dat wat me blijft drijven.

Wat boeit je in je job?

Als stafmedewerker werk ik samen met collega’s en experten uit de Wit-Gele Kruisverenigingen, voer ik beleidsvoorbereidend studiewerk uit en neem ik deel aan diverse overlegorganen om zo mee te werken aan best practices in de eerste lijn. Ik probeer een geïntegreerd beleid en visie uit te werken en uit te dragen als ambassadeur van onze thuiszorgorganisatie. Daarnaast vind ik het ook heel fijn dat ik mijn creatieve pen mag gebruiken in ons eigen patiëntenmagazine. Kortom, geen enkele werkdag is dezelfde en we maken elke dag het verschil.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Verpleegkundigen moeten creatief en empathisch zijn om tegemoet te komen aan de noden en behoeften van onze patiënten en mantelzorgers. Ze gaan out of the box op zoek naar oplossingen en tonen zich daardoor erg flexibel. Door bepaalde omgevingsfactoren in een thuissituatie worden verpleegkundige teams echte ‘plantrekkers’. En ja, daar mag wat speelse rebellie in zitten om het toch te doen lukken ondanks mogelijke drempels.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer een patiënt of een collega je een welgemeende “merci” geeft. Dat zouden we allemaal meer moeten doen, dus bij deze: bedankt aan iedereen waarmee ik al samenwerkte.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Ook binnen de verpleegkunde voelen we de uitdagingen van onze maatschappij. Mensen worden ouder (waar we dankbaar voor zijn) maar als ze ziek zijn wordt het vaak complexer dan vroeger. Hun verhalen blijven je raken. We komen in aanraking met rouw en verdriet en het voelt soms oneerlijk voor de patiënt.

Wat zijn de uitdagingen vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Er zijn minder middelen om grotere problemen aan te pakken. We zoeken uit hoe we de transitie kunnen maken naar een zorg verleend door een gecoördineerd interprofessioneel team, werkzaam in verschillende settings. Om zo een meerwaarde te zijn voor onze patiënt. We zetten hen centraal en streven naar geïntegreerde zorg, zodat zij kunnen focussen op herstel. Door interprofessioneel samen te werken, tonen  we ook hoe mooi en creatief ons beroep is. Misschien kunnen we zo ook nieuwe collega’s aantrekken?

Wat doe je in je vrije tijd?

Ook zorgen (lacht). Ik heb een zoontje van anderhalf en een pluszoon van twaalf. Daarnaast hebben mijn partner en ik ook ongeveer 300 studenten onder onze hoede. We wonen met ons gezin namelijk op de campus van de VUB, waar we conciërge zijn in ons gebouw. Naast verloren sleutels, een gedeelde tuin en depanneren bij technische mankementen, luchten studenten geregeld ook hun hart bij ons.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Koen Aelvoet (45 jaar) is paramedisch coördinator in De Branding in Kortrijk en lid van de werkgroep Gehandicaptenzorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben eigenlijk elektromechanieker van opleiding. Al snel besefte ik dat ik niet mijn hele leven met machines wou bezig zijn. Ik wil iets betekenen voor de kwetsbare medemens. Daarom vatte ik mijn studies verpleegkunde aan. Daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Het klinkt cliché, maar dat gevoel om goed te doen voor een ander is onbetaalbaar.

Wat boeit je in je job?

Geen dag is dezelfde, en dat maakt het juist boeiend. Als paramedisch coördinator komt er heel veel op mijn pad. Ik ben verantwoordelijk voor de verpleegkundigen, kinesitherapeuten, ergotherapeuten, activiteitenbegeleiders en externe zorgverleners. Het leukste? Samen met het team en de cliënten zoeken naar wat zij echt nodig hebben. Niet boven hen staan, maar naast hen. Een compagnon de route zijn, zoals in onze visie staat. En net dat geeft mij elke dag opnieuw energie.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Empathisch en vakbekwaam zijn, dat spreekt voor zich. Maar in onze sector is creativiteit minstens zo belangrijk. Bij het werken met personen met een beperking is niet alles even voorspelbaar. Om tot een oplossing te komen, moet je vaak durven afwijken van het vertrouwde pad en out of the box denken. Ik sta nog vaak versteld van hoe creatief en verantwoordelijk onze medewerkers daarmee omgaan. Het vraagt veel van hen, maar ze doen het toch maar. De crème de la crème, zo noem ik ze graag.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Niets gaat boven de kamerbrede glimlach en stevige knuffels van de cliënten. In De Branding werken we vaak tientallen jaren met dezelfde cliënten, waardoor je automatisch een sterke band met hen opbouwt. Als verpleegkundige kom je in hun persoonlijke bubbel. Je wordt een vertrouwd gezicht en een houvast. Cliënten die spontaan bij je over de vloer komen voor een koffie of samen feestdagen vieren: een grotere bevestiging kan je niet krijgen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Net door die intense band, komt een overlijden des te hard binnen. Daarnaast botsen we wel eens op grenzen. Hoe betrokken je ook bent, je kan nooit elk leed wegnemen van de cliënt of van het netwerk. Al heb ik het ook over externe grenzen, zoals middelen en wetgeving. Dan voel je je machteloos. We willen het juiste doen, maar moeten roeien met de riemen die we hebben. En dat kan wegen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Ondanks de onmacht en beperkingen moet de verpleegkundige een verbindende rol blijven spelen: wij zijn de brug tussen cliënt, familie, artsen, externe zorgverleners en de organisatie. Maar de druk neemt toe. De maatschappij wordt kritischer, terwijl het steeds moeilijker wordt om gemotiveerde en bekwame mensen te vinden. Iedereen hengelt naar dezelfde profielen. Vandaag lukt het nog bij ons, maar hoe zal het zijn over tien jaar? Daar lig ik soms wakker van.

Wat doe je in je vrije tijd?

In mijn vrije tijd breng ik zoveel mogelijk tijd door met mijn gezin of trek ik erop uit met de moto. Daarnaast ben ik een fervent schapenliefhebber en molenaar. Geen alledaagse hobby’s, maar voor mij de ideale mix om volledig tot rust te komen naast het werk.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Dimitri De Glas (49 jaar) is spoedverpleegkundige en stafmedewerker juridisch adviseur voor de directeur verpleging in het AZ Sint-Jan in Brugge, werkt bij het Brussels Airport Rescue-Team, is actief binnen de Federale Toezichtscommissie en is lid van de Juridische Adviesgroep NETWERK VERPLEEGKUNDE.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Als kind maakte ik de reanimatie van een van onze buren mee. Toen zei ik: “Dat wil ik nooit doen.” Mijn vader was brancardier en zo rolde ik uiteindelijk toch de zorg in. Al had ik nooit de ambitie om een Florence Nightingale te worden. Wie me wel inspireert? René Tytgat, die ik leerde kennen tijdens mijn werk in het AZ Sint-Jan.

Wat boeit je in je job?

Het is geen 9-to-5 en je bent steeds in beweging waardoor je op plaatsen komt die niet altijd vanzelfsprekend zijn. Daarnaast heb je voor verpleegkunde een stevige dosis maturiteit nodig en moet je respect hebben voor iedereen. Iedereen weet dat verpleegkundigen in een ziekenhuis of in de thuisverpleging werken, maar er zijn nog zoveel andere plaatsen: scholen, de arbeidsgeneeskundige dienst, de luchthaven, cruiseschepen of zelfs de IT-sector. Zoveel uitdagingen met één diploma.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Verpleegkunde gaat verder dan de technische handelingen. Ik praat altijd met de omgeving van de patiënt. Zo doorbreek je de spanning of bereid je hen al voor op eventueel slecht nieuws. Je moet er zijn wanneer mensen je nodig hebben, maar ook weten wanneer je best zwijgt. Ik zeg altijd: “humor is het beste medicijn”, zelfs in kritieke situaties. Maar je moet aanvoelen wanneer het kan. Die gesprekken blijven mensen meer bij dan een infuus dat goed geprikt is. Je hebt die vaardigheid of niet, maar je kan er ook in groeien. Ga gesprekken met de patiënt en diens omgeving dus niet uit de weg.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Dat zijn voor mij niet de succesvolle reanimaties of een ledemaat dat correct gegipst is, wel de situaties waarin we als verpleegkundige het verschil kunnen maken en waarin de patiënt zijn verhaal kwijt kan.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De agressie die toeneemt is een keerzijde aan onze job. Met je uniform ben je zeer herkenbaar. Door mijn juridische opleiding weet ik hoe ik die situaties aanpak. Die kennis draag ik over aan andere verpleegkundigen. Zo weten ze waar en wanneer ze klacht kunnen indienen en wat hun rechten en plichten zijn.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Ik noem mezelf soms een verpleegkundig filosoof omdat ik graag nadenk over de toekomst van ons beroep. Als spoedverpleegkundige kom je overal en babbel je met veel mensen, ook met zorgverleners in de woonzorgcentra en thuiszorg. Je hebt een brede kijk. Er zijn verpleegkundigen genoeg, als we de uitstroom aanpakken. Je moet je boven de stress en de randvoorwaarden die bij de job horen zetten. Jongeren krijgen te veel negatieve beeldvorming over het beroep binnen. Dat maakt starten aan de opleiding niet evident. Daarnaast blijf ik met de vraag zitten: is er wel voldoende verpleegtijd om alle vernieuwingen in te voeren?

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik doe veel met mijn gezin en ga ontzettend graag zwemmen. Dat is voor mij echt vrij zijn, een beetje zoals vliegen. Daarnaast ben ik bezig met ontspullen. Ik wil minder hebben en meer beleven. Geprikkeld worden, door ervaringen en door de natuur.

“Eigenlijk is dit een kleine spoeddienst”, zegt verpleegkundige Dimitri De Glas. Hij werkt enkele keren per maand in het Brussels Airport Rescue-Team* en verwelkomt ons op het medische kabinet van de luchthaven.

Je loopt er zo voorbij: het grote rode kruis op het gelijkvloers van de luchthaven aan de uitgang naar het busstation. Toch bevindt zich achter die deuren het medische kabinet, de uitvalsbasis van het Brussels Airport Rescue-Team*. Zij staan 24 uur op 24 paraat voor alle passagiers, bezoekers en werknemers op de luchthaven en de omliggende bedrijven. In 2023 voerde het Brussels Airport Rescue-Team* 4.000 interventies uit, in 2024 achttien reanimaties. Dat komt neer op 180 interventies per miljoen passagiers, als je weet dat Brussels Airport gemiddeld zo’n 65.000 passagiers per dag over de vloer krijgt.

Er zijn altijd een arts en een verpleegkundige stand-by. Een van die verpleegkundigen is Dimitri De Glas, lid van de Juridische Adviesgroep NETWERK VERPLEEGKUNDE. “We beschikken over één behandelruimte om kleine ingrepen uit te voeren. Ons klinische onderzoek is ontzettend belangrijk, ook al moet alles hier snel gaan, want mensen willen meestal hun vlucht nog halen. We moeten vaak ter plaatse gaan, zowel in de vertrekhal als op het tarmac en aan de gates. De incidenten zijn uiteenlopend: van een man die uitglijdt in het busstation over een bananenschil, een kindje dat op het vliegtuig een pinda in zijn neus steekt of een vrouw die valt op de rolband en haar been breekt tot reanimaties.”

Binnen de lijnen lopen

De luchtvaart is een aparte wereld met een unieke sfeer. Er zijn passagiers, crews van luchtvaartmaatschappijen, andere werknemers, verschillende bedrijven, … Zij kunnen voor medische hulp terecht bij het Brussels Airport Rescue-Team*. Je kan hier als verpleegkundige ook niet zomaar starten. “Hoe ik hier belandde? Tijdens covid was personeel nodig om de temperatuurcontroles uit te voeren. De opportuniteit bood zich aan, dus sprong ik. Zo leerde ik de werking kennen”, vertelt Dimitri. “Het is een kleine equipe met gemotiveerde mensen. Je moet over een BBT in spoed en intensieve zorg beschikken en een aantal jaren ervaring op de teller hebben. Daarnaast werk je hier nooit voltijds en moet je actief zijn op een andere spoeddienst. We hebben geen voorgeschiedenis van de patiënt, dus je voeling met het werkveld buiten het ziekenhuis is belangrijk.”

Daarnaast gelden op de luchthaven strikte veiligheidsvoorwaarden en moet je alle veiligheidsprocedures kennen. “Zo heb ik bijvoorbeeld een speciaal rijbewijs om met onze mug ter plaatse te kunnen gaan op het tarmac. We beschikken ook over een eigen 112-systeem. Krijgt de noodcentrale een oproep vanop de gronden van de luchthaven, dan nemen ook zij contact met ons op. Daarom is het van belang dat wij zeer goed onze weg kennen en regelmatig de omgeving verkennen. Wij gaan ter plaatse, dienen de eerste zorgen toe en vragen indien nodig bijstand van de ambulance van de brandweer. Onze mug verlaat de luchthaven niet.”

Verhaal achter de reiziger

Op de luchthaven werk je met passagiers van verschillende nationaliteiten, met crews van buitenlandse luchtvaartmaatschappijen en met werknemers van de bedrijven. Is er dan geen taalbarrière? “Neen”, zegt Dimitri. “We hebben geen tolk, maar vertaalapps werken prima. Je zit hier in een unieke setting. Bij elke patiënt die we behandelen, neem je zijn of haar verhaal mee in je beslissing. Wil die persoon op reis of vertrekt die naar huis? Wat is de reden van de reis? Het is geen klinische omgeving. Heeft iemand pijn aan de borst? Dan voeren we een ECG uit om de risico’s in te schatten. Je voert hier geneeskunde uit met beperkte middelen, in functie van de passagier en diens gezondheidstoestand. Het menselijke speelt hier nog harder mee dan in een klassieke zorgcontext, binnen de grenzen van wat kan, mag en veilig is.”

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Anke Kerkhofs (32 jaar) is hoofdverpleegkundige in het Ziekenhuis aan de Stroom (ZAS) in Antwerpen en lid van de werkgroep Hoofdverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik zag mezelf nooit achter een bureau zitten, maar wilde me actief inzetten voor de mens en maatschappij. De keuze voor verpleegkunde werd vooral gevoed door mijn interesse in één specifieke doelgroep: ouderen. Tijdens mijn studies werd die passie alleen maar sterker. Met een master in de gerontologie als resultaat. Mijn stageplaats werd mijn werkplek, waar ik doorgroeide tot hoofdverpleegkundige.

Wat boeit je in je job?

Geen enkele dag is dezelfde en dat maakt mijn werk zo boeiend. ’s Ochtends start ik met een blik op de agenda en kijk ik wat de dag brengt. Als hoofdverpleegkundige schakel ik voortdurend tussen klinisch werk, teamcoördinatie, beleidsontwikkeling en kwaliteitsbewaking. Die mix houdt me scherp. De directe zorg draag ik vaker over aan mijn team, maar als het nodig is, spring ik zonder aarzelen bij.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Kalmte bewaren, zeker op een acute geriatrische afdeling. Patiënten komen vaak ernstig ziek binnen en hun toestand kan in een vingerknip omslaan. Het ene moment lijkt alles stabiel, het volgende is het alle hens aan dek. In zo’n situaties is paniek geen optie. Een goede verpleegkundige op een geriatrische afdeling kan in acute stresssituaties het overzicht bewaren en de juiste prioriteiten stellen. Mijn tip? Neem de dag zoals hij komt.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Als hoofdverpleegkundige ligt de schoonheid van mijn werk niet alleen in de zorg voor de patiënten, maar vooral in het team erachter. Voor mij is een positieve werksfeer net zo belangrijk als kwaliteitsvolle patiëntenzorg. Daarom waak ik voortdurend over het welzijn van elke collega. Ik spreek niet graag over ‘personeel’, maar liever over een team. Want dat is echt wat we zijn. Samen brainstormen, verbeteringen zoeken en quick wins realiseren – met de nadruk op ‘samen’: dat geeft me de grootste voldoening.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Als het team op het tandvlees zit, gaan bij mij de alarmbellen af. Ik ben geen stresskip, maar als de sfeer onder de werkdruk lijdt, wringt het bij mij. Drukte en uitval van collega’s legt extra druk op de rest, en dat baart me wel eens zorgen: houden ze het wel vol? Hoe betrokken je ook bent, je kan niet alles in de hand hebben. En dat is soms een bittere pil.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Geriatrie beter op de kaart zetten. Door de vergrijzing zal de vraag naar ouderenzorg alleen maar toenemen. Toch blijft het aantal verpleegkundigen dat voor geriatrie kiest achter. Jammer, want het is zo’n boeiend en waardevol werkveld. Daarom zet ik mij in om de clichés rond ouderenzorg te ontkrachten door les te geven aan de verpleegkundigen van morgen. Ook via sociale media, zoals een Instagramkanaal, proberen we de schoonheid en impact van geriatrische zorg in de kijker te zetten.

Wat doe je in je vrije tijd?

Naast mijn job geniet ik met volle teugen van mijn gezin. Ik ben graag buiten en trap regelmatig met de bakfiets door de rustige straten in mijn buurt. Ik woon heerlijk landelijk, op zo’n 30 kilometer van mijn werk. Ideaal voor een evenwichtige work-lifebalance.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Karine Engelen (65 jaar) is verpleegkundige op de dienst cardiale intensieve zorg in het Ziekenhuis Oost-Limburg ZOL en lid van de werkgroep Kritieke Diensten. Hoewel ze al met pensioen mag, denkt ze nog lang niet aan stoppen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Dat is een moeilijke vraag. Het voelde voor mij zo vanzelfsprekend dat ik er nooit echt over heb hoeven nadenken. De passie om mensen te helpen is diepgeworteld. Voeg daar mijn interesse voor wetenschappen en de medische wereld aan toe en de keuze was snel gemaakt. Verpleegkundige zijn is een deel van mijn identiteit. Je bent als het ware het hart van het ziekenhuis, want elke dag geef je een stukje van jezelf.

Wat boeit je in je job?

Vooral het menselijke aspect, natuurlijk. Je maakt het verschil in het leven van kwetsbaren en dat geeft een onbeschrijflijke voldoening. Daarnaast hou ik van de veelzijdigheid van de job. Je kan aan de slag bij verschillende diensten en hebt tal van doorgroeimogelijkheden. Verdere specialisaties of opleidingen openen deuren naar hogere functies als verpleegkundig specialist of zelfs managementposities. Zo was ik meer dan twintig jaar opleidingshoofd in de banaba spoed en intensieve zorg in PXL en hielp ik op de werkvloer mee bij de uitrol van het elektronische patiëntendossier. De technische (r)evolutie houdt mijn geest scherp.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Een goede verpleegkundige bezit een brede waaier aan vaardigheden, maar empathie staat met stip op één. Zonder inlevingsvermogen kan je niet de juiste zorg bieden. Tegelijk mag je die empathie niet meenemen naar huis. Tegen mijn studenten en startende collega’s zeg ik vaak: “Je mag met alle patiënten meegaan tot aan de buitendeur, niet verder.” Met mijn ervaring voelt het als mijn plicht om de verpleegkundigen van morgen onder mijn vleugels te nemen. Ik ben de eerste om een koffie te gaan drinken met collega’s die het moeilijk hebben.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

De mooie momenten zijn vaak de ontroerende momenten, zoals patiënten beter zien worden en de dankbaarheid die daaruit voortvloeit. Maar soms schuilt het ook in kleine hoekjes: een luisterend oor bieden of de haren wassen na een EEG. Dat maakt voor de patiënt een wereld van verschil.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Patiënten loslaten hakt er altijd stevig in, vooral als je lange tijd voor ze zorgde. Daarnaast is het fysieke aspect ook niet te onderschatten. We hollen van hot naar her, draaien lange shiften en kennen geen ritme. Dat eist vroeg of laat zijn tol. Maar het moeilijkste zijn nog altijd de beleidsbeslissingen die tot torenhoge verwachtingen leiden. We krijgen steeds minder tijd om te recupereren en nieuwe collega’s op te vangen. En dat terwijl de teleurstelling na de coronacrisis nog nazindert.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het vinden van een goede work-lifebalance is lastig. De druk op de startende verpleegkundigen is enorm, en het wordt moeilijk om ze gemotiveerd te houden. Dit doet tal van vragen rijzen: hoe blijven we de kwaliteit van de zorg bewaken? Hoe snel kunnen we nog bijbenen met de digitalisering? Hoe gaan we om met de toename van pathologieën door de vergrijzing?

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb een grote sociale kring en ik ben geëngageerd in verschillende verenigingen. Daarnaast heb ik tal van creatieve uitlaatkleppen zoals fotografie, keramiek, feestjes decoreren en bloemstukken maken.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Willem Huyst (38 jaar) is regiomanager voor het Wit-Gele Kruis West-Vlaanderen binnen Regio Middenkust-Houtland en lid van de werkgroep Middenkader en hoofdverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Mijn passie voor hulp verlenen zat er al van kinds af in. Ik kwam al vroeg in contact met hulp verlenen als vrijwilliger bij het Rode Kruis Vlaanderen. Geregeld gaf ik medische bijstand bij evenementen, gaf ik opleiding en zo meer. Toen ik achttien jaar was, begon ik de opleiding Hulpverlener-Ambulancier binnen de Dienst 112 Dringende Geneeskundige Hulpverlening, een job die ik met passie een vijftiental jaar deed. Ik startte initieel een opleiding Bedrijfswetenschappen, maar kwam al snel tot de conclusie dat mijn hart binnen de gezondheidzorgsector lag. Een maand later startte ik in de opleiding bachelor verpleegkunde, en volgde ook nog de banaba spoedgevallen en intensieve zorg. Ik werkte een tiental jaar binnen het Algemeen Ziekenhuis AZ Sint Lucas, waarna ik de stap zette als regiomanager binnen het Wit-Gele Kruis West-Vlaanderen.

Wat boeit je in je job?

De impact die je maakt, zowel als verpleegkundige als nu als regiomanager.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Je moet een empathische, holistische benadering hebben tegenover je patiënt, hem in zijn totaliteit zien en zijn noden detecteren. We zijn als verpleegkundigen gegroeid van handelen naar klinisch redeneren: wat heeft je patiënt naast zorg nog van je nodig? Waar kunnen we kwaliteit van zorg bieden? Welke zorg moet jij bieden en welke taken kan een bekwame helper, verzorgende, logopedist of kinesitherapeut opnemen?

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Zien dat de visie die we uitzetten vanuit de organisatie begrepen wordt door mijn team. Zeker wanneer ze die visie dan ook mee uitdragen en omzetten in dagelijkse realiteit, zoals de strategische doelstellingen, maatschappelijk verantwoorde zorg,…

Zijn er ook minder fijne momenten?

Verschillende generaties op een lijn krijgen over iets als de work-lifebalance is een uitdaging. We willen aan de hand van betrokkenheid, autonomie voldoende stimuleren zodat de work-lifebalance van onze medewerkers goed zit. We proberen daar een draagvlak tussen te zoeken met onze centrale planning. De belangrijkste vraag is: hoe pak je retentie aan en hou je medewerkers tevreden?

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Er worden steeds meer technische zorgen thuis toegediend, waardoor we als eerstelijnszorg moeten instaan voor zorg aan patiënten met technische noden. Denk bijvoorbeeld aan infuustherapie en oncologische zorg. We stimuleren de competenties van onze zorgverleners en maken een strategisch opleidingsplan om hen voldoende te verdiepen in praktische skills en theoretische omkadering gebaseerd op evidencedbased richtlijnen.

Wat doe je in je vrije tijd?

Indien ik niet aan het werk ben, spendeer ik graag tijd met familie, vrienden, cultuur, wandelen en fietsen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Gitte Van Gestel (55 jaar) is begeleidingsverpleegkundige in Bethanië geestelijke gezondheidszorg en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Omdat ik ben opgevoed in de tijd dat je naar je ouders luisterde. Mijn twee zussen waren verpleegkundige en mijn ouders wilden dat ik dat ook werd. Ik doe het gelukkig super graag en voelde al snel aan dat het voor mij meer mocht zijn dan de technische en fysieke zorg. Ik koos voor sociale verpleegkunde en begon meteen in de geestelijke gezondheidszorg te werken. Na een tussenstap naar het onderwijs keerde ik terug naar de zorg voor patiënten. Toen de vacature voor mijn huidige functie als stagecoördinator en begeleidingsverpleegkundige vrij kwam, was de cirkel voor mij rond.

Wat boeit je in je job?

Mijn job bestaat erin studenten en nieuwe collega’s warm te onthalen en wegwijs te maken. Ik spring ook bij in de mobiele ploeg. Het contact met en de zorg voor collega’s en studenten is voor mij erg belangrijk. Ik vind het fijn om te merken hoe ze op een warme, menselijke maar ook professionele manier omgaan met onze patiënten, ook in moeilijke omstandigheden. Zien hoe patiënten soms in volle crisis bij ons binnenkomen en leren omgaan met hun psychische kwetsbaarheid is voor mij belangrijk.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Het enthousiasme om met een mens in zijn totaliteit en in zijn context om te gaan. Het geduld om iemand te zien als een persoon met zijn eigen kwaliteiten, talenten en achtergrond. Studenten moeten daar wat in groeien. Tijdens het onthaalmoment probeer ik mee te geven dat je een patiënt niet zonder zijn context kan begeleiden, dat hij centraal staat in zijn behandeling en dat het directe contact en het samen op weg gaan cruciaal zijn.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer studenten verkrampt binnenkomen op een onthaalmoment en enthousiast en comfortabel buitenstappen. Maar ook als patiënten in langdurige zorg hun talenten en verlangens kunnen inzetten. Wat ik tot slot ook mooi vind, is de teamwerking en verbondenheid tussen collega’s.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Wanneer hoop en herstel voor een patiënt ver te zoeken zijn. Ook het tekort aan verpleegkundigen is een flinke uitdaging, wat de werkdruk sterk kan verhogen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Een goed werkklimmaat creëren om de zorg te kunnen geven waar onze patiënten recht op hebben. Daarnaast vind ik het belangrijk dat we de verpleegkundigen in de geestelijke gezondheidszorg een duidelijke en krachtige stem geven. Er wordt dan wel meer gesproken over de GGZ, maar dat vertaalt zich niet altijd in middelen. Specifiek in mijn job zie ik het als een uitdaging om nog beter samen te werken met het onderwijs want alleen samen kunnen we de kwaliteit van stages, het leerproces voor onze studenten en de opleidingen verpleegkunde blijven verbeteren.

Wat doe je in je vrije tijd?

Bewegen in de natuur: lopen, wandelen of op trailvakantie gaan. En sinds kort mag ik ook voor mijn eerste kleinzoon zorgen.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Patricia Decoster (52 jaar) is verpleegkundige bij Vorming, Training en Opleiding binnen de Zorggroep Sint-Kamillus en lid van de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Bij de keuze voor mijn studies wou ik ofwel zorgen voor jongeren, als leerkracht, ofwel zorgen voor ouderen. Het is dat tweede geworden en na mijn bachelor verpleegkunde heb ik nog een jaar psychiatrische verpleegkunde bijgestudeerd. Na mijn stage op de afdeling acute gerontopsychiatrie in Zorggroep Sint-Kamillus kon ik er aan de slag.

Wat boeit je in je job?

De uitdagingen en verschillende domeinen in de zorg. Het is jammer dat je niet van alles kan proeven als verpleegkundige. In mijn carrière koos ik altijd voor een nieuwe uitdaging eens ik het gevoel had de job helemaal onder de knie te hebben. Door lid te zijn van NETWERK VERPLEEGKUNDE zag ik ook de uitdagingen in het beleid en heb ik veel contact met collega’s. Na een periode als hoofdverpleegkundige, werk ik vandaag op de dienst Vorming, Training en Opleiding en ben ik vrijwilligerscoördinator.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Flexibiliteit en out-of-the-boxdenken. In onze opleiding leren we veel technische zaken en studeren we hoe een mens in elkaar zit, maar elke persoon is uniek. Elk ziektepatroon heeft andere symptomen en een verschillend verloop. Je moet leren om dat te integreren in je theoretische model en dat in de praktijk om te zetten. Creativiteit is daarin erg belangrijk.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Dat is absoluut de connectie met mensen. Als vrijwilligerscoördinator ontvang ik vrijwilligers, zoek goeie matches en begeleid hen verder. Ook in mijn huidige job is het een meerwaarde om patiënten en bewoners te betrekken. We doen dit door bijvoorbeeld samen met een bewoner onze startende studenten te onthalen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

De uren en wisselende shiften als verpleegkundige zijn moeilijk te combineren met een gezin. Mijn echtgenoot staat ook in de zorg. Gelukkig hadden we een goed netwerk om de kinderen op te vangen wanneer dat nodig was.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We moeten shiften van zorg in ziekenhuizen en residentiële settings naar zorg thuis en in de gemeenschap. Iedereen is mee in het idee dat zorg aan huis belangrijk is, maar een evenwicht vinden in de financiën tussen thuiszorg en residentiële zorg is een grote uitdaging.

Wat doe je in je vrije tijd?

Naast tijd doorbrengen met mijn gezin en mijn huisdieren is het altijd fijn er even tussenuit te zijn. Uitwaaien aan zee of gaan wandelen in de Ardennen om de dagelijkse verantwoordelijkheid van een job in de zorg los te laten: mijn man en ik hebben er allebei deugd van.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Filip Vandaele (50 jaar) is IT-manager in vzw zorg-saam en lid van de werkgroep ICT4Care.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben een sociaal beestje en was van jongs af aan getriggerd door mensen. Vooral door personen in een kwetsbare positie die het mentaal moeilijker hadden. Voor hen wilde ik iets betekenen. Mijn oudere zus volgde een opleiding verpleegkunde en ze inspireerde mij, dus volgde ik haar voorbeeld. Weliswaar met een duidelijk doel: ik zou psychiatrisch verpleegkundige worden.

Wat boeit je in je job?

Al werk ik nu in een managementfunctie, ik kom nog dagelijks op de werkvloer en zou het niet anders willen. Zo hou ik contact met de basis om van daaruit het beleid vorm te geven. Via opleidingen, gesprekken en goede voorbeelden versterken we ons zorgpersoneel. Het leukste vind ik dat ik vanuit mijn functie zorginnovaties op de werkvloer mag introduceren. Het team gaat er vervolgens mee aan de slag. Op basis van hun succeservaringen kiezen we welke tools we al dan niet integreren. Zo lopen er nu projecten met slimme luiers, een taalapp en virtual reality.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Competent zijn. Het woord verpleegkunde bevat niet voor niets de term ‘kunde’. Evidencebased werken, je durven afvragen waarom je bepaalde dingen zus of zo aanpakt en vooral niet gewoon doen, maar echt iets betekenen. Dan maak je het verschil. Daar mogen we fier op zijn.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Het lijkt misschien eenvoudig, maar ik ben vaak verrast over de creatieve, toffe activiteiten. Als je ziet hoe tevreden de bewoners zijn, dat maakt me gelukkig. Het hoeft niet groots te zijn. Onlangs heetten enkele bewoners mij welkom aan de ingang van hun wzc, dat raakte me. We mogen nooit vergeten dat wij de gasten zijn en dat zij hier wonen. Als ze met trots en een brede glimlach hun deuren openstellen, dan weet je: we zijn goed bezig.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Jammer genoeg botsen we hier ook tegen de arbeidsschaarste aan. Vaak kunnen we niet kiezen uit verschillende sollicitanten, maar moeten we tevreden zijn dat er iemand is. Maar die persoon past soms niet bij onze manier van werken, daar moeten we alert voor zijn. Ook het overjuridiseren vind ik moeilijk. In de plaats van juridische procedures gaan we beter een opbouwend gesprek aan. Dat lijkt me een logischere gang van zaken.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

We mogen niet bang zijn voor de hervormingen in de sector. Vanuit onze nieuwe rol moeten we het overzicht bewaren en durven delegeren naar nieuwe profielen. Als kundige in een evidencebased rol geven we zo de zorg krachtig vorm.

Wat doe je in je vrije tijd?

Zoals ik eerder zei ben ik heel sociaal, dat uit zich ook in mijn vrije tijd. Ik zing in het koor Plicae Vocalis in Deinze. Daarnaast hou ik van wandelen en koken, en ik ontvang heel graag bezoek bij mij thuis. Een bezige bij, dus.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.