Netwerk aan het woord

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Lieven Deltour (60 jaar) is pijnverpleegkundige in AZ Delta Roeselare en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Als enige in de naaste familie koos ik voor een job in de zorg. Via vrienden kwam de inspiratie om verpleegkunde te studeren. Het sociale karakter en het contact met mensen sprak me enorm aan. Ik ben afgestudeerd als bachelor psychiatrisch verpleegkundige, volgde een bijkomende opleiding tot hoofdverpleegkundige en ook een lerarenopleiding.

Wat boeit je in je job?

De echte klik kwam toen ik aan de slag kon in het pijncentrum in Roeselare, zo’n twintig jaar geleden. Samen met mijn collega’s heb ik het centrum mogen uitbouwen. Dat was een bijzonder interessante ervaring. Daarnaast ben ik ook actief als gastdocent en geef ik voordrachten. Ik houd wel van die variatie in mijn job. We werken met een multidisciplinair team en de samenwerking met artsen verloopt heel goed. Ik kom in contact met heel diverse patiënten, zowel jong als oud, wat me veel energie geeft. Tot slot is het geen fysiek belastende job en hebben wij redelijk normale werkuren. Dat scheelt.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Als verpleegkundige moet je een empathische houding aannemen tegenover de zorgvrager, maar tegelijk ook zaken, die anders kunnen, bespreekbaar maken. Als iemand rugklachten heeft en zwaarlijvig is bijvoorbeeld, of iemand komt nog nauwelijks uit zijn stoel. Durf dat dan te benoemen zonder confronterend te zijn. Verder is het ook cruciaal om een goede teamspeler te zijn zodat je als team de mensen behandelt.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wij staan er echt op dat onze zorgvragers voldoende uitleg krijgen, zodat ze goed begrijpen wat er gebeurt tijdens hun behandeling. Als ik zie dat die aanpak zich vertaalt in een hoge tevredenheid, dan stemt me dat vrolijk. Veel zorgvragers geven ons ook die feedback en dat doet deugd. Op de werkvloer heerst een heel goede sfeer. En dan zijn er soms zo van die dagen waarop alles vlot verloopt. Dat is altijd mooi meegenomen.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Over het algemeen ervaar ik weinig slechte momenten, ik doe mijn job echt graag. Tijdens de lockdown was de pijnkliniek zo goed als gesloten en daarom heb ik een tijd meegedraaid op een pre-coronadienst. Dat vond ik bijzonder zwaar, maar tegelijk heb ik er ook veel geleerd. Al blijft de coronaperiode zeer uitdagend, ook op onze afdeling. Door het tekort aan handen, stijgt de werkdruk en dat merk je overal.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Momenteel is de grootste uitdaging het vinden van geschikt personeel. Dit creëert natuurlijk ook kansen. Ik vind dat je als verpleegkundige zelf moet zoeken naar opportuniteiten om je job graag te blijven doen. Alleen zo kan je voldoening halen uit je werk.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik heb ondertussen vier kleinkinderen, dus die houden me wel bezig. Ik fiets en lees heel graag en vind reizen echt leuk. Nu is dat vooral binnen Europa of zelfs België, maar ik zoek even graag verre oorden op zoals Cuba, Mexico of Thailand.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Sarah Mortier (35 jaar) is verpleegkundig pijnconsulent in AZ Groeninge in Kortrijk en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Verpleegkundige worden was een late roeping. In mijn vorige job had ik weinig doorgroeimogelijkheden, dus besloot ik de sprong te wagen en de opleiding te volgen. Het zorgaspect was altijd al aanwezig in mijn leven. Toen ik startte als schoonheidsspecialiste, haalde ik de meeste voldoening uit behandelingen waarbij klanten hun levenskwaliteit zagen verbeteren.

Wat boeit je in je job?

Pijn is een heel complex gegeven. Er gebeuren veel ontwikkelingen op vlak van pijntherapie en daardoor leer je continu bij over de problematiek. Dat ik me kan blijven ontplooien in mijn job, vind ik bijzonder belangrijk. Een ander aspect is dat we voor pijnbehandeling meestal met een multidisciplinair team werken. Die interactie met verschillende disciplines is zeer boeiend. Ik ben ook betrokken bij het uitstippelen van het pijnbeleid in het ziekenhuis. Mijn job kent dus veel facetten en is zeer gevarieerd.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Je kan maar verpleegkundige zijn, als je het bent in hart en nieren. In eerste instantie voor de zorgvrager, maar ook voor jezelf is die overtuiging nodig, want het is een veeleisende job. Een andere belangrijke eigenschap is veel empathie hebben en je flexibel kunnen opstellen. Als verpleegkundige ben je vaak het eerste en meest toegankelijke aanspreekpunt, dus je communicatief opstellen en goed kunnen luisteren zijn kerneigenschappen die elke verpleegkundige moet hebben.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Onze zorgvragers hebben vaak al jarenlang pijn. Hun totale pijn verlichten, zelfs al is het maar een beetje, biedt enorme voldoening. Daarbij is het mentale aspect niet onbelangrijk. Hun verhaal (h)erkennen doet bijvoorbeeld al veel. Wanneer we er als multidisciplinair team in slagen iemand opnieuw een nieuw doel aan zijn leven te doen geven, is dat het mooiste wat er is. Ook haal ik veel energie uit samen als werkgroep projecten op poten te zetten.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Chronische pijn valt niet op te lossen, dat botst soms met de hoop die de zorgvrager heeft. Het is extra moeilijk omdat je zelf natuurlijk ook gehoopt had de levenskwaliteit van de zorgvrager te verbeteren. Gelukkig kan ik bij mijn collega’s terecht om eens mijn hart te luchten. Een goede teamondersteuning is enorm belangrijk.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

De druk op verpleegkunde neemt alleen maar toe. De kwaliteit van zorg ligt hoog en dat creëert bepaalde verwachtingen, zowel bij de leidinggevende als bij de zorgvrager. Het vergt veel van je om continu daaraan tegemoet te komen. Daar komt nog bij dat vandaag in de medische wereld steeds meer mogelijk is en dus steeds meer verwacht wordt. Een probleem dat niet kan worden opgelost, is bijna ondenkbaar geworden. Die hoge eis legt nog meer druk.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik hou van shoppen, zeker als mijn zoon van dertien meegaat, en ook van koken en lekker eten. Zo ontspan ik echt. Mijn leergierige ik steekt ook wel in mijn vrije tijd de kop op, dus volg ik Spaanse les. Dat is bijzonder boeiend en bij momenten ook uitdagend, zeker om het in te passen in mijn schema.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaag? Els Bulteel is directeur zorgverleners bij ZorgConnect en springt af en toe bij als thuisverpleegkundige. Ze is dan ook lid van de werkgroep Thuisverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik ben al van kinds af met het menselijk lichaam bezig. Toen verzamelde ik al de Zonnestraaltjes en had ik een microscoop waar ik druppels bloed en andere dingen bestudeerde. Mijn mama was ook verpleegkundige en werkte op de geriatrie. Dus misschien heb ik het zo ook wel mee gekregen. Ik vond het ook wel heel toffe studies. We vormden een hechte groep en die band versterkte tijdens de stages. Als jong persoon wordt op dat moment een zekere maturiteit van je verwacht. Daarvoor konden we steeds bij elkaar terecht.

Wat boeit je in je job?

Als thuisverpleegkundige vond ik het wel tof om bij de mensen thuis te komen, soms jarenlang. Je hebt een meer persoonlijke band omdat je meteen de context van de zorgvrager ziet en diens omgeving en familie. Momenteel kan ik een toffe combinatie maken van werken als verpleegkundige en de administratie en het wettelijke kader er rond. Denk maar aan facturatie, het zelfstandig statuut, … Zo kan ik onze thuisverpleegkundigen ondersteunen in hun job.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Je moet steeds jezelf zijn en je buikgevoel volgen. Thuisverpleegkundigen hanteren een gezonde mix van meedenken, uitvoeren en hun technische kennis. Maar je moet ook sociaal voelend zijn, een gezonde band opbouwen met je zorgvrager en intussen je professionaliteit bewaken.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Er zijn zoveel mooie momenten, ook in de palliatieve zorg. Je krijgt enorm veel van je zorgvragers terug. Ook op menselijk vlak. Die dankbaarheid is hartverwarmend. Ze nemen je mee op in hun kring en tegelijk zorgen ze mee voor jou.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Absoluut. Het is frustrerend wanneer zorgvragers je niet toelaten, bijvoorbeeld. Of wanneer je machteloos staat. Zo zijn er situaties waar sprake is van verwaarlozing door de familie, maar jij bent niet de baas in huis. Je kan wel zaken signaleren, maar je mag op dat vlak niet ingrijpen.

Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

De werkdruk is toch een uitdaging. Er is een chronisch tekort aan verpleegkundigen, vooral omdat ze niet efficiënt worden ingezet. Laat verpleegkundigen doen wat ze geleerd hebben om te doen. Laat hen een coördinerende zorgfunctie opnemen en het netwerk rond de zorgvrager opbouwen. Al ontbreekt daar vandaag het wettelijke en financiële kader.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik speel bridge en ga al wel eens shoppen. En ik spreek ook vaak af met vriendinnen en kijk er naar uit om op reis te gaan. Daarnaast breng ik mijn vrije tijd heel graag door met mijn gezin.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Liesbeth Van Uytvanghe (47 jaar) is verpleegkundig pijnconsulent in het OLV Ziekenhuis Aalst-Asse-Ninove en lid van de werkgroep Pijnverpleegkundigen.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Tijdens mijn middelbare studies twijfelde ik tussen een job in het onderwijs of de zorgsector. Door verschillende vakantiejobs in een woonzorgcentrum ben ik toch overstag gegaan voor de zorg. Vooral het sociale aspect trok me over de streep. Het is fijn om met de mensen een babbeltje te slaan. De job draait om veel meer dan louter het verzorgen zelf. Ik ben er graag voor de mensen en bied hen met plezier een luisterend oor.

Wat boeit je in je job?

Het persoonlijk contact met zowel patiënten als collega’s geeft me veel energie. Ik heb ook het geluk dat ik op verschillende afdelingen kom en op drie campussen werk. Mijn job is dus heel afwisselend door die veelzijdigheid aan contacten. Bovendien krijg ik de kans om me regelmatig bij te scholen. Ik geef met plezier mijn kennis door aan collega’s. En ik werk trouwens als gastdocent mee aan de opleiding voor referentiepijnverpleegkundigen. Dat leunt dan weer aan bij mijn interesses toen ik tiener was. Een leuke combinatie van onderwijs en zorg dus.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Flexibiliteit en verantwoordelijkheidsgevoel zijn voor mij essentieel. Verpleegkundige zijn is geen 9-to-5-job. Ook de zin om nieuwe zaken te willen leren typeert een goede verpleegkundige, net als de aandacht voor het menselijke aspect. Een verpleegkundige moet zich kunnen inleven in de situatie van de zorgvrager. Die persoon heeft altijd recht op informatie en ondersteuning. Hoe druk het ook is voor de verpleegkundige.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Wanneer we een klein verschil kunnen maken voor een patiënt of wanneer we een collega of student waar we mee samenwerken zien evolueren. Daar doe ik het voor. Het was ook bijzonder hoe COVID19 mensen van verschillende afdelingen samenbracht als team. Elk met de wil er iets moois van te maken. Het toont hoeveel veerkracht we hebben, ook tijdens extreme omstandigheden.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Geconfronteerd worden met de beperkingen van de geneeskunde vind ik moeilijk. Er zijn helaas geen wondermiddeltjes beschikbaar. Soms moeten we een patiënt zeggen dat we niet meer kunnen doen. Dat geeft me een enorm machteloos gevoel.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Dat verpleegkunde een knelpuntberoep is en de werkdruk dus hoog ligt, is niet nieuw. Toch vind ik dat we er het beste van moeten maken. Veel hangt af van het team waarin je zit, maar je kan zelf een positieve bijdrage leveren en het verschil maken. Daarnaast is het belangrijk om te beseffen dat je opleiding eigenlijk pas begint eens je op de werkvloer staat. De medische wereld verandert aan een razendsnel tempo, dus continu bijleren is noodzakelijk. Met je opleiding krijg je de basis mee en dan begint het pas.

Wat doe je in je vrije tijd?

Ik kook heel graag voor familie en vrienden, vooral desserts. Ook op het werk mogen ze geregeld van mijn bakkunsten proeven. Dat waarderen de collega’s wel. Mijn favoriet blijft een recept van mijn grootmoeder voor een overheerlijke chocoladecake. Reizen en op restaurant gaan vind ik heel ontspannend, maar met de pandemie was dat nu niet echt mogelijk. Dus mijn man en ik wandelen veel en hebben zo al heel leuke plekjes ontdekt.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Evi Mervilde (41 jaar) is hoofdverpleegkundige Afdeling Kinder- en Jeugdpsychiatrie in het UZ Gent en lid van de werkgroep Geestelijke Gezondheidszorg.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Toen ik zes jaar was, wist ik al dat ik verpleegkundige wilde worden. Als klein meisje was ik gefascineerd door het reilen en zeilen van het ziekenhuis en meer bepaald door de inzet en de taken van verpleegkundigen. Voor mij waren het echte helden. Die bewondering is doorheen de jaren gebleven. De keuze voor GGZ heeft vooral te maken met de manier waarop je het werk kan invullen en wat je voor iemand kan betekenen.

Wat boeit je in je job?

De Kinder- en Jeugdpsychiatrie is een zeer brede wereld en het werk is dus enorm gevarieerd. Wat het zo speciaal maakt, is dat elk kind zijn specifieke context en problematiek heeft en zijn eigen unieke pad bewandelt. Bovendien hebben de kinderen of jongeren nog hun hele leven voor zich. Dat maakt onze vechtlust enorm groot om samen een mooie weg uit te stippelen voor hen. En voor een stuk ook mee de strijd te voeren voor een betere omkadering, zodat deze kinderen de juiste zorg krijgen.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Authenticiteit, spontaneïteit en echt een deel van jezelf durven tonen binnen deze omgeving vind ik cruciaal om een goede verpleegkundige te zijn. Als hoofdverpleegkundige tracht ik ook niet te protocollair te zijn en mijn eigen kijk of idealen niet op te dringen aan het team. Ik vind het belangrijk om samen met het team onze visie vorm te geven.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Als je als één team aan iets bouwt en je collega’s daardoor veel gemotiveerder zijn, dat is bijzonder. Een ander aspect heeft betrekking op de kinderen en jongeren zelf. Onlangs herontdekte een patiënt de liefde voor het spelen van muziek en was ons daar enorm dankbaar voor. Die kleine momenten van betekenis voor deze kinderen zijn fantastisch.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Wanneer je merkt dat je botst op de grenzen van wat mogelijk is. Grenzen van wat wij kunnen bieden of grenzen van de context van het kind, zoals bijvoorbeeld financiële grenzen of draagkracht. Of wanneer je hoort dat een patiënt en/of het gezin, die al een mooi traject aflegden, een grote terugval heeft. Dat zijn zeer harde momenten. Wat ik ook moeilijk vind, is dat we vaak niets meer horen nadat een traject op onze afdeling afgerond is, zelfs na een langdurige opname. Als je heel intensief met iemand hebt samengewerkt, ben je benieuwd hoe het nadien evolueert met die persoon. Past die nog toe wat die hier geleerd heeft, zijn er al volgende stappen gezet, … ? Het zou fijn zijn daar meer zicht op te hebben.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Een grote uitdaging is de motivatie van verpleegkundigen. Dan bedoel ik enerzijds de moed niet verliezen in de job en blijven geloven in wat we doen. Onze job vraagt echt heel veel van mensen, ook op persoonlijk vlak. De uitdaging is om het mooie te blijven zien in wat we doen, ondanks de vele grenzen waar we op botsen en de soms harde momenten. Anderzijds zitten we met de toegenomen werkdruk en administratieve last. Hierbij is het belangrijk om de essentie niet uit het oog te verliezen, namelijk het bieden van nabijheid en bereikbaarheid voor deze kinderen en het kunnen samenwerken met hem. Soms is het een beetje zoeken naar een goede balans.

Wat doe je in je vrije tijd?

Veel van mijn vrije tijd gaat naar mijn gezin. Ik geniet bewust van de momenten samen, zoals eens gaan wandelen in het bos met de kinderen. Of afspreken met vrienden en een glas drinken. Daar laad ik enorm van op.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen in de kijker. Wie is de verpleegkundige achter het uniform en waar komt hun passie voor het beroep vandaan? Bart Rens (46) is hoofdverpleegkundige Spoedgevallen in het AZ Sint-Maarten in Mechelen. Hij is ook voorzitter van de werkgroep Kritieke Diensten.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Mijn ouders waren sociaal bewogen en hebben mij ook zo opgevoed. Ik groeide op in Olen en tegenover ons woonde een boerengezin. Toen het koppel hulpbehoevend werd, ging ik daar helpen. En dat beviel me erg. Later kwam ik via de jeugdbeweging in contact met mensen met een beperking. Ik wilde toen orthopedagogie gaan studeren, maar koos uiteindelijk voor verpleegkunde omdat het een polyvalente opleiding is waarmee je alle kanten uit kunt.

Wat boeit je in je job?

Als hoofdverpleegkundige bots ik elke dag op nieuwe uitdagingen en nieuwe situaties die om een oplossing vragen. Ik vind het boeiend om er telkens voor te zorgen dat mijn team alle nodige middelen heeft om goede zorgen te kunnen bieden.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Hoofdverpleegkundigen moeten in staat zijn om telkens het overzicht te bewaren. We zijn een soort go-between tussen de verschillende disciplines in een team. Tegelijk zijn we ook de pleitbezorgers voor de patiënten.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Het doet me altijd ontzettend deugd wanneer onze patiënten ons laten weten dat ze tevreden zijn over onze afdeling. We willen hen meer betrekken in de zorg. Daarom starten we met een onderzoek naar patiëntenbeleving. Ook de dankbaarheid van onze patiënten en hun familie omdat we tijdens de coronacrisis toch één bezoeker per patiënt toelieten op onze afdeling, zal ik niet snel vergeten. Dat heeft voor onze patiënten vaak het verschil gemaakt.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Af en toe hebben we patiënten die agressief of veeleisend zijn. De laatste jaren merk ik ook vaker dat er soms een juridische strijd volgt. Voor de hulpverleners die het beste van zichzelf gegeven hebben, is zo’n rechtszaak altijd pijnlijk. Ik maak me ook zorgen om de meest kwetsbaren onder ons. Op de spoeddienst komen mensen uit alle lagen van de bevolking binnen. Ik merk dat mensen die economisch zwakker staan, vaak niet de toegang hebben tot de juiste zorg. Terwijl elke patiënt dat net verdient.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

Het zal een uitdaging zijn om een balans te blijven vinden tussen het verhogen van efficiëntie in ons werk en tegelijk kwalitatieve, menselijke zorg blijven bieden. Gelukkig merk ik dat er meer en meer wordt ingezet op kwaliteit op maat. Heel wat ziekenhuizen stappen uit uniforme kwaliteitssystemen en kiezen voor systemen waarbij de patiënt centraal staat en niet het aantal checklists dat wordt ingevuld.

Wat doe je in je vrije tijd?

Tijdens het weekend ga ik met twee vrienden mountainbiken. Dat is voor mij de perfecte manier om mijn hoofd vrij te maken. We trekken dan de bossen in en genieten van de natuur en van de fysieke inspanning.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van het NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.

We zetten graag de mensen achter de werkgroepen en Regionale Netwerken in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaag? Katrien De Vooght (56) is als begeleidingsverpleegkundige in het AZ Sint-Jan Brugge-Oostende lid van de werkgroep begeleidingsverpleegkundigen. Samen met haar collega verzorgt ze het onthaal en de opstart van nieuwe collega’s. Ze neemt ook de studentenplanning en -organisatie voor haar rekening.

Waarom ben je verpleegkundige geworden?

Ik durf het bijna niet te zeggen. Ik wilde eigenlijk kinesitherapeut worden, maar dat vonden ze thuis geen goed idee. Gelukkig liep ik in het derde jaar stage in het operatiekwartier. Aan de operatietafel staan bij hartchirurgie: dat wilde ik kunnen. Ik trok naar Zwitserland om er een opleiding tot instrumentiste te volgen aan de CHUV in Lausanne. Waarom dit me zo aantrekt? Ik help patiënten achter de schermen en zie hen niet lijden.

Wat boeit je in je job?

De enorme veelzijdigheid aan specialisaties en werkterreinen waar je aan de slag kan, in een ziekenhuis en daarbuiten. Ik heb in het buitenland en aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde gestudeerd, werkte in het UCL in Brussel, ging mee met Artsen Zonder Grenzen naar Congo en kwam daarna in Sijsele terecht als hoofdverpleegkundige.

Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?

Flexibiliteit, empathie en geduld. Anders lukt het niet. Onze omgeving verandert en de patiënten worden mondiger en veeleisender. De technieken evolueren ook steeds, er komen richtlijnen bij en alles moet aan een hoger tempo gebeuren. Daarnaast moeten we ook aandacht hebben voor onze anderstalige collega’s en voor patiënten met een andere culturele achtergrond.

Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?

Vroeger was het helpen slagen van een moeilijke ingreep een mooi moment: het teamgevoel van samen hebben we dit tot een goed einde gebracht. Nu is dat de dankbaarheid van nieuwe collega’s en studenten omdat je hen op weg hielp of ondersteunde wanneer het moeilijker ging.

Zijn er ook minder fijne momenten?

Soms ervaar ik starheid in het vasthouden aan bepaalde principes of handelingen die niet meer van deze tijd zijn. Dat is niet bevorderlijk voor de werk- en groepssfeer.

Wat zijn de uitdagingen van vandaag en morgen voor verpleegkundigen?

De hoge werkdruk en de enorme flexibiliteit die verwacht wordt van de verpleegkundige. De bachelorstudenten krijgen in de vierjarige opleiding nu een breder vormingsaanbod. Ik hoop dat ze de kans krijgen om hun kennis op een creatieve manier in te zetten op de werkvloer, waar dat ook mag zijn.

Wat doe je in je vrije tijd?

Mijn tijd verdelen over mijn man, drie dochters en een pluszoon met vrouw en baby. Ik loop regelmatig en rij ook met de koersfiets. Fitness, pilates en een opleiding tot personal organiser behoren ook tot mijn wekelijkse bezigheden.

Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NVKVV? Schrijf je in met een mailtje naar info@nvkvv.be.