“Blijf geloven in de schoonheid, kracht en meerwaarde van je job”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Ilke Beckers (43 jaar) is verantwoordelijke kwaliteit ouderenzorg in St. Annendael Grauwzusters en lid van de werkgroep Ethiek.
Waarom ben je in de zorg actief?
“Ik heb een diploma in de moraalwetenschappen, specifiek in morele begeleiding. Voor mijn opleiding was ik al geboeid door de zorg en hoe mensen omgaan met lastige situaties waarin ze moeten handelen, zoals verpleegkunde. Na een opleiding tot gespreksleider moreel beraad botste ik op de vacature voor medewerker kwaliteit, vanwaar ik uitgegroeid ben tot verantwoordelijke kwaliteit wonen, leven en zorg van de bewoners in woonzorgcentra Huize Sint-Augustinus Diest en wzc OLV Ster der Zee Scherpenheuvel. Binnenkort vertrek ik naar Palliatieve Zorg Vlaanderen om er als beleids- en projectcoördinator te werken.”
Wat boeit je in je job?
“Ik vind het maatschappelijk relevant om dit te doen. Ook al zitten we in zwaar weer, er kan nog altijd heel veel, als je mensen dicht bij hun kunde laat staan, zijn en ontdekken. Er is zo veel negatieve berichtgeving over zorg en ouderenzorg, maar wie er middenin staat, ziet fantastische dingen gebeuren. Dat moeten mensen die in de zorg staan ook blijven zien, dat ze dat schitterend werk doen. Hen achter de schermen faciliteren voelt heel zinvol.”
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
“Dat je toch altijd de mens in zijn geheel blijft zien. Dat klinkt als een wollig cliché, maar het is wel zo. ‘Aan wie verleen ik zorg? Wie kleed ik aan? Wat verwacht die persoon in kwestie van mij? Ik geef zorg aan iemand in plaats van een taak uit te voeren.’”
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
“Wij hebben met onze organisatie een accreditatietraject achter de rug voor het kwaliteitslabel van Qualicor. De toekenning gaf alle collega’s een grote erkenning voor het goede werk dat we doen. Dat was een fantastisch ijkpunt waar we heel hard voor gewerkt hebben.”
Zijn er ook minder fijne momenten?
“De covidcrisis was een overspoeling in de ouderenzorg. Het was een traumatische ervaring met alle regels die plots in voege gingen en niet goed voelden. Maar het was ook een periode van samenhorigheid en er samen voor gaan. Ook het personeelstekort is een maatschappelijk probleem waar we over moeten nadenken. Hoe kunnen we zorg dragen voor elkaar, in de hele brede zin van het woord?”
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
“Blijven geloven in de schoonheid, kracht en meerwaarde van hun job. Verpleegkundigen moeten fier blijven op wie ze zijn en wat ze doen, en die fierheid besmettelijk maken om de aantrekkelijkheid van de job uit te dragen.”
Wat doe je in je vrije tijd?
“Ik spendeer veel tijd met mijn vrienden en ga graag eens lekker uit eten. Ik hou van lezen, joggen en podcasts, zoals Bob van Collectief Schik.”
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Je kan zoveel doen met je twee handen, of door een babbeltje te slaan”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Peter van Rosendaal (50 jaar) is coördinator van de mobiele en nacht-equipe bij het Wit-Gele Kruis in Antwerpen en lid van het Regionaal Netwerk Antwerpen.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Eigenlijk per toeval: als achttienjarige wist ik niet welke richting ik uit wou en ik bezocht na een jobbeurs in Antwerpen de campus van Sint-Berlindis. Daar was zo’n aangename sfeer dat ik me meteen inschreef. In het begin was het zoeken, maar tijdens mijn stages is mijn passie gegroeid. Het is de beste beslissing ooit geweest en ik heb nog geen seconde getwijfeld.
Wat boeit je in je job?
Mijn job geeft me zuurstof: mensen mogen helpen en zorg voor hen dragen. In de thuisverpleging is er altijd veel te leren en ik ben gepassioneerd door de technische handelingen in mijn job. Ik schuim de vormingen af, want verpleegkunde is een job in evolutie. Er verandert altijd iets. Ik vind het leuk om mijn collega’s hier ook in te ondersteunen en begeleiden. Daarnaast mogen we bij de mensen thuis komen en ontvangen ze ons met open armen. Er is zoveel dat je kan doen met je twee handen, of zelfs gewoon door een babbeltje te slaan. Mensen voelen zich gehoord en hebben vertrouwen.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Openheid naar mensen. Flexibiliteit: het heeft soms een negatieve bijklank, maar kan ook erg verrijkend zijn. En empathie natuurlijk.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Heb je een paar dagen? (Lacht) Het leukste vind ik om met weinig inspanning veel te bereiken. Die kleine dingen die het mooi maken, al is het vaak met een lach en een traan.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Het blijft een job die beklijvend is. Wanneer mensen er slecht aan toe zijn of overlijden, dan kruipt dat onder je vel. Als jonge man was dat voor mij heel evident, maar nu ik zelf ouder ben, besef ik dat het leven eindig is. Voor mij ook. Je staat er meer bij stil.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Ik kijk reikhalzend uit naar de verdere digitalisering. Toen ik startte als thuisverpleegkundige belde ik elke ochtend naar mijn afdelingshoofd om te horen wat mijn ronde was. Tijdens die briefing van een halfuur schreef ik alles op een papier. Vandaag gaan we op stap met een elektronisch verpleegdossier. Binnenkort introduceren we nieuwe software die ons werk nog eenvoudiger gaat maken. Wat gaat artificiële intelligentie betekenen voor ons werk als verpleegkundige? Ik vraag het me af en kijk er nu al naar uit. Ook het gebruik van technische middelen zie ik heel positief in.
Wat doe je in je vrije tijd?
Mijn vrouw en ik zijn van de stad Antwerpen verhuisd naar de Kempen en zijn volop in ontdekkingsfase, dus we fietsen heel veel. Daarnaast probeer ik me ook te engageren voor de zwakkeren in onze maatschappij. Ik heb me graag als vrijwilliger ingezet voor de daklozenwerking in Antwerpen. Nu bekijk ik hoe ik dat kan verder zetten in de Kempen, om een steentje bij te dragen met de kennis en kunde die ik heb.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Verpleegkundigen zijn meer dan cijfers en koppen”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Suzanne De Paepe (67 jaar) is intussen met pensioen, maar was jarenlang hoofdverpleegkundige in GZA Ziekenhuizen campus Sint-Augustinus en lid van het regionale netwerk Antwerpen.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
De mens heeft me altijd geboeid. Hoe dan ook was ik in de wieg gelegd voor een job met sociaal contact en een sterke menselijke factor. Ik wilde eerst gaan lesgeven. Toen ik op mijn vijftiende een blindedarmoperatie onderging, veranderde mijn blik. De ingreep was een warme, positieve ervaring, als verpleegkundige wou ik zo het verschil maken.
Wat boeit je in je job?
De snel veranderende sector. Ik stond 25 jaar op de dienst urologie. Mensen vroegen me soms of ik het nooit beu werd. Integendeel. Door zo betrokken te zijn bij de afdeling, zag ik een enorme evolutie in de behandelingen en organisatie. Je groeit mee, leert bij en bouwt een enorme expertise op. Die deelde ik graag met nieuwe medewerkers en studenten die hun kennis op hun beurt zullen uitbreiden en doorgeven.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Voor mij is empathie een van de belangrijkste eigenschappen. Als verpleegkundige moet je patiënten begrijpen en hen in al hun miserie toch zo goed mogelijk laten voelen. Verantwoordelijkheidszin is ook essentieel. Je werkt met mensen, elke handeling heeft een impact.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
In de heelkunde zag ik voornamelijk patiënten die vlot herstelden van een ingreep. Toch zijn het vooral de intensievere trajecten die bleven hangen. We werden als team geconfronteerd met onmacht en frustratie en waren op elkaar aangewezen. Die krachtige, vertrouwde samenwerking straalde af op de patiënten en hun naasten. Wanneer een langer herstelproces tot een goed einde werd gebracht, genoten we des te meer van het samen delen van dit succes.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Helaas wel. Het personeelstekort werkt die in de hand. Een team dat je dienst door en door kent en als een geoliede machine samenwerkt is een utopie geworden. Meer en meer zag ik langdurige afwezigheden die vaak nog verlengd werden. Het team vangt dat wel even op, maar de situatie wordt uitzichtloos. De draagkracht van de collega’s zien afnemen is ondraaglijk. Af en toe sprong een interimverpleegkundige bij, maar dat is niet hetzelfde. Verpleegkundigen zijn meer dan cijfers en koppen.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Ik denk dat op het vlak van functiedifferentiatie nog veel moet gebeuren. Alle nieuwe profielen in de sector vereisen samenwerking. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Alleen volgen de veranderingen elkaar zo snel op dat het moeilijk wordt om ze bij te houden. Soms wordt iets gelanceerd, maar nog voordat iedereen ermee aan de slag kan is het alweer veranderd. Er moet voldoende aandacht zijn voor de haalbaarheid van nieuwe regels.
Wat doe je in je vrije tijd?
Ik wandel heel graag. Vroeger stapte ik gemakkelijk 20 tot 25 kilometer. Mijn leeftijd en een knieoperatie laten dat niet meer toe, maar ik blijf de wereld intrekken. Ik verken regelmatig ongerepte plekjes rond Antwerpen, zowel met een wandelclub als met een groepje van vroegere collega’s. Zo ontdek ik zelfs dicht bij huis plaatsen waar ik anders nooit terecht zou komen.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Zorg dragen voor mensen blijft een van mijn drijfveren”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Mieke Duyver (41 jaar) is adjunct-hoofdverpleegkundige op pediatrie in VITAZ en voorzitter van NETWERK VERPLEEGKUNDE regio Waasland.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Al van jongs af aan wou ik iets met kinderen doen. Tijdens mijn opleiding verpleegkunde koos ik kinderverpleegkunde als specialisatie. Nadat ik afstudeerde kwam ik eerst op geriatrie terecht. Het lijken uitersten, maar zowel kinderen als ouderen hebben mensen nodig die opkomen voor hun belangen. Het opnemen voor kwetsbare mensen heeft altijd in mij gezeten. Zorg dragen voor patiënten, collega’s en studenten, dat blijft een van mijn drijfveren.
Wat boeit je in je job?
Als adjunct-hoofdverpleegkundige is mijn focus wat verschoven. Voor mij draait het nu meer om zorg dragen voor de collega’s en het op weg helpen van nieuwe personeelsleden en studenten. Ik wil hen op onze dienst de kans bieden zich volop te ontwikkelen. Al blijf ik me ook inzetten voor onze patiëntjes en hun ouders. Daarnaast is de variatie in de job een pluspunt. Op pediatrie zie je zoveel verschillende pathologieën. Dat is heel interessant.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Dat zijn er veel: zorgvuldigheid, verantwoordelijkheid, empathie, observatievermogen, … Als ik echt moet kiezen zou ik communicatief zeggen. In onze job moeten we op een goede en efficiënte manier boodschappen overbrengen. Je praat anders tegen een kind van drie dan tegen een twaalfjarige. Je deelt allerlei informatie met ouders, collega’s, artsen en leidinggevenden. Met ruis op de lijn gebeuren fouten en verloopt de samenwerking stroef. Goed communiceren is echt een kunst.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Op onze dienst zien we veel bange, zieke kinderen. Waar we allemaal van opfleuren is van een kind dat ondanks de indrukwekkende, onvoorspelbare en angstaanjagende omgeving zo op zijn gemak is dat het weer kan lachen. En zijn ouders ook. Dat doet deugd. Door er te zijn voor elkaar, patiënten en personeel, creëren we een veilige sfeer. Een luisterend oor, een warm gesprek, een vriendelijke groet: zo maken wij het verschil.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Absoluut. Tijdsdruk is hier vaak de oorzaak van. Dat is frustrerend. Er is te weinig tijd voor onze patiënten of om bezig te zijn met mooie projecten. We lopen elkaar voorbij en botsen tegen onze grenzen aan. Dat belemmert ook wat ik eerder zei: de veiligheid om te verkennen, te groeien en te zijn wie je echt bent komt zo in het gedrang. Dit moeten we bewaken zodat het niet zover komt.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Voldoende gekwalificeerd personeel vinden en houden. De toekomst ziet er soms beangstigend uit. Net daarom zou elk ziekenhuis moeten investeren in een goede begeleiding, maar daarvoor heb je voldoende tijd en personeel nodig. Daarom hecht ik zoveel belang aan de ondersteuning van studenten en nieuwe verpleegkundigen. Het is onze taak om hen goesting te geven om deze job te doen.
Wat doe je in je vrije tijd?
Mijn vrije tijd breng ik voornamelijk door met mijn twee kinderen en echtgenoot. Samen een film kijken, een uitstapje, huiswerk helpen maken. Ik wil hen een warm nest bieden waarin ze alles hebben om zich te ontplooien. Ik geniet ook van etentjes met vrienden en in de zomer waag ik mij wel eens aan een boek. Al moet ik toegeven dat het meestal slechts half verslonden weer in de kast belandt.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Samen machteloos zijn is ook goede zorg”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Joke Lemiengre (43 jaar) is kernexpert zorgethiek binnen het expertisecentrum Resilient People in het UC Leuven-Limburg en was tot 2020 lid van de werkgroep Ethiek. Door haar kankerdiagnose in 2021 werd ze ongewild ervaringsdeskundige als zorgvrager. NETWERK VERPLEEGKUNDE wil Joke bedanken voor haar jarenlange inzet voor de zorg, de verpleegkundigen en onze beroepsorganisatie.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Mijn vader was huisarts, mijn moeder verpleegkundige. Ik werd van jongs af aan geconfronteerd met het belang van goede zorg. Ik wou iets betekenen voor mensen en voor de maatschappij. Toch draaide dat anders uit dan verwacht. Na drie jaar verpleegkunde studeerde ik verpleegwetenschappen aan de universiteit en daarna kon ik doctoreren binnen de biomedische wetenschappen. Dat traject voedde mijn passie voor ethiek in de zorg. De keuze om les te geven en onderzoek te doen aan het UC Leuven-Limburg bood de kans om op een creatieve, praktijkgerichte manier mijn visie op ethiek uit te dragen in de brede zorgsector. Nu ik zelf als zorgvrager reken op de hulp van zorgverleners, merk ik des te meer dat een warmmenselijke zorg echt het verschil maakt.
Wat boeit je in je job?
Verpleegkunde daagt je uit op alle vlakken: intellectueel, technisch, organisatorisch en bovenal op menselijk en relationeel vlak. Je werkt met enorm kwetsbare mensen in complexe situaties. Dat vergt veel van een verpleegkundige. Ik ben gefascineerd door al die facetten. Tijdens mijn loopbaan heb ik geprobeerd studenten bewust te maken van de impact die ze hebben op hun zorgvrager en op zichzelf. Als je voelt dat je iets betekent voor je patiënten, heb je meer kans om je job vol te houden.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Wat kan een verpleegkundige niet? Het allerbelangrijkste voor mij is aandacht hebben voor de totale zorgvraag en dieper durven kijken dan wat je voor je ziet. Het gedrag van een patiënt heeft misschien een heel andere oorzaak dan de initiële diagnose. Je kiest er niet voor om patiënt te zijn, je kiest wel voor je job als zorgverlener. Dat inzicht kreeg ik door zelf aan de andere kant te staan. Daarnaast zijn ook verantwoordelijkheid en deskundigheid essentieel, en vooral een open, ontvankelijke houding. Leren omgaan met feedback, je eigen handelen kritisch bekijken en je afvragen of je het goede gedaan hebt: zelfreflectie leidt tot duurzame groei. En als ik nog iets mag toevoegen: wees jezelf, speel geen rolletje. Durf die witte schort weg te denken en je professionele, menselijke ik te zijn.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Na een intensieve therapie kreeg ik te horen dat de behandeling niet aansloeg. Ik was gebroken. Ze lieten me die dag voornamelijk met rust tot er plots een student binnenkwam. Ze vroeg of ze iets voor me kon doen. Ik zei dat ik niet wist wat dus stelde ze voor om mijn bed op te maken. De manier waarop ze dat deed, was zo zorgzaam, zo echt. Ze was er voor mij. Dat voelde ik. Dat moment blijft me echt bij. Het moeten niet altijd zware gesprekken of grote woorden zijn. Samen machteloos zijn is ook goede zorg. Dat het een studente was, maakte het extra speciaal.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Absoluut. Dat hoort erbij. Toch heb ik het gevoel dat verdriet, boosheid en angst vaak uit de weg gegaan worden. Een bewoner in een woonzorgcentrum die zich neerslachtig voelt, wordt gesust met de boodschap dat zijn dochter straks op bezoek komt. Met andere woorden: stop maar met verdrietig zijn. Toen ik zelf emotioneel een zware dag had in het ziekenhuis, zei de verpleegkundige me dat ik me geen zorgen moest maken, want dat ze ‘hier in het ziekenhuis zoveel kunnen’. Ze bedoelde het goed, maar eigenlijk mag je gewoon verdrietig zijn. Dat is oké. Je begrepen voelen en gezien worden: dat is de essentie op zo’n moment.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Voor mij is de grootste uitdaging het zoeken naar een manier waarop warmmenselijke zorg een kans blijft krijgen. Alles moet snel en efficiënt verlopen. Dat leidt tot versnippering van de zorg, minder patiënttevredenheid en frustraties bij verpleegkundigen. Daarom pleit ik voor continue, persoonsgerichte zorg. Dat maakt ons zorgsysteem niet minder efficiënt, integendeel.
Wat doe je in je vrije tijd?
Ik ben terminaal. Ik heb geen zicht op wanneer of hoe mijn laatste dag zal zijn. Daarom probeer ik nog zoveel mogelijk te verbinden met de mensen die ik graag heb: mijn gezin, familie, vrienden. En met mezelf. Ik wandelde graag in de natuur. Het bewegen lukt me niet altijd zo goed meer, maar de nabijheid van de personen die ik liefheb en goede muziek brengen me de rust en betekenis die ik nodig heb.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Een kritische houding garandeert kwaliteitsvolle zorg”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Ann Van Dorpe (45 jaar) is hartfalenverpleegkundige in het Noorderhartziekenhuis in Pelt en lid van het regionaal netwerk Limburg van NETWERK VERPLEEGKUNDE. Vanaf 1 september is ze directeur van het woonzorgcentrum St. Jozef en Teutenhof in Pelt.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Mijn ouders werkten allebei als dokter in het lokale ziekenhuis, dus ik ben daar letterlijk opgegroeid. Als zestienjarige begon ik als vrijwilliger verschillende afdelingen te ondersteunen. Zo voelde ik hoe het is om in contact te staan met mensen. Daar is mijn liefde voor de zorg begonnen.
Wat boeit je in je job?
Een verpleegkundige neemt een brede rol op zich met veel competenties. Je hebt niet alleen veel kennis en kunde, maar je observeert en communiceert ook. Zo krijg je inzichten over het ziektebeeld en over de patiënt als persoon. Het is mooi om te zien dat collega’s elkaar ondersteunen om samen tot kwaliteitsvolle zorg te komen op maat van de patiënt.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Als verpleegkundige moet je empathisch, vriendelijk en open zijn. Daarvoor moet je goed kunnen communiceren. Je moet ook leergierig en gedreven zijn. Een gezonde kritische houding is cruciaal om je hulpverlening te blijven optimaliseren. Je moet jezelf elke keer de vraag stellen: ‘Is dit wat patiënten nodig hebben?’. Verpleegkundigen mogen vooral heel fier zijn op hun job en dat durven uitdragen. Ik vind het altijd jammer om collega’s te horen zeggen: ‘Ik ben maar een verpleegkundige’.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Wanneer een patiënt je vastneemt en oprecht bedankt. Het is fijn om te weten dat mensen zich begrepen en ondersteund voelen. Op die momenten weet je dat je als verpleegkundige je best hebt gedaan. Daarnaast is het leuk om collega’s mee te trekken in dezelfde zorgvisie, namelijk die in het belang van de patiënt.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Als verpleegkundige sta je midden in het werkveld en hoor en zie je veel. Verpleegkundigen hebben goede voelsprieten en gebruiken die om tot zorg op maat te komen. Door de personeelsschaarste en de druk op de werkvloer kunnen verpleegkundigen niet altijd de zorg leveren die ze zouden willen. Dan voel je je machteloos. Vandaar mijn oproep aan verpleegkundigen om je stem te laten horen, om samen mee te denken in de weg naar verandering. Ik hoop dat ook te kunnen doen in mijn nieuwe job als directeur.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
We moeten jongeren en volwassenen warm krijgen voor de zorg en hen in de sector houden. Daarnaast moeten we leren opkomen voor onszelf en voor onze patiënten. Het wordt steeds belangrijker om samen te werken over de disciplines heen. Om ons te organiseren op de noden die er vandaag zijn, geloof ik sterk in de visie van geïntegreerde zorg.
Wat doe je in je vrije tijd?
Ik lees graag over filosofie en zaken die me doen nadenken over de samenleving. Ik ben graag thuis bij mijn gezin en ga wandelen met onze honden. Maar met mijn nieuwe functie als directeur in een woonzorgcentrum, probeer ik nu elk moment te benutten om me in te werken in mijn nieuwe job. In de toekomst hoop ik terug meer vrijwillig engagement op te nemen. Want vrijwilligers, zij zijn het cement van onze samenleving.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Elke dag ben ik met mijn passie bezig in een ontzettend gevarieerde omgeving”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Mieke Caelen (37 jaar) is intensive care neonatologie verpleegkundige in het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven en lid van de werkgroep Kinderverpleegkundigen.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Ik ben van nature heel zorgzaam en wist al vrij jong dat ik verpleegkundige wilde worden. Intussen ben ik vijftien jaar aan de slag op de kinderafdeling en neonatologie. Het is mijn passie. Het werk ligt me nauw aan het hart en ik haal er veel voldoening uit.
Wat boeit je in je job?
Ik krijg te maken met zeer uiteenlopende pathologieën. Het is interessant om een patiënt volledig in kaart te brengen en linken te leggen tussen verschillende elementen. Omdat ik met premature pasgeborenen vanaf 24 weken werk, is het belangrijk een patiënt goed te observeren. Ze kunnen me niet vertellen wat er scheelt. Samen met de ouders op pad gaan en het kindje leren kennen is spannend en uitdagend tegelijk. Het houdt me alert. Daarnaast zien we ook veel studenten op de afdeling. Ik vind het leuk om aan hen mijn passie mee te geven en aan te leren wat kwalitatieve zorg verlenen inhoudt.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Je moet vooral flexibel ingesteld zijn, naar jobinhoud en uren. Er komt heel veel op je af als verpleegkundige en daar moet je goed mee overweg kunnen. Empathie en zorgzaamheid zijn essentieel om je job goed uit te oefenen.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Het contact tussen de ouders onderling, die elkaar steunen, is heel mooi om zien. Het is vaak intens, omdat veel prematuur geboren baby’s erg ziek zijn. Dan is het fijn wanneer die baby’s, ondanks hun moeilijke start, stappen vooruitzetten, zowel bij ons als later in hun thuisomgeving. Ik probeer me steeds zoveel mogelijk in te leven, de noden te begrijpen en iedereen zo goed mogelijk te ondersteunen. De dankbaarheid van ouders tijdens de opname en achteraf doet enorm veel deugd.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Hoewel ik al enkele jaren werk, blijft het overlijden van een zieke baby het moeilijkst. Ik probeer mijn zorg af te stemmen op de noden van de ouders. Naar hen luisteren, tijd nemen voor hen en het grote verlies erkennen is essentieel. Op die momenten draait het veel meer om het gevoelsaspect dan het medische. Ze moeten afscheid nemen van hun dierbaarste, hun kindje waar ze al maanden naar uitkeken. Die emoties bij de ouders raakt je dan ook als verpleegkundige.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Het tekort aan werkkrachten baart me zorgen. Het is noodzakelijk de job aantrekkelijk te houden. Weekend- en nachtwerk slaat minder aan, maar de inhoud van de job blijft nog altijd heel mooi. Ik vind het onze taak om ons enthousiasme over te brengen en anderen te inspireren. De job biedt namelijk veel mogelijkheden.
Wat doe je in je vrije tijd?
Ik ben een bezige bij. Ik trek er graag op uit, voor zowel een daguitstap als een langere vakantie. Het voordeel van mijn job is dat ik tijdens de week eens kan weggaan, wanneer het minder druk is. Ik ben gepassioneerd door fotografie en verder tracht ik voldoende tijd door te brengen bij familie en vrienden.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Studenten brengen de evidence binnen op je afdeling”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Wim Moerman was achttien jaar lang begeleidingsverpleegkunde in AZ Sint-Lucas in Gent en engageerde zich voor de werkgroep Begeleidingsverpleegkundigen van NETWERK VERPLEEGKUNDE. Vandaag is hij voltijds vroedvrouw in hetzelfde ziekenhuis. Al laat het mentorschap voor studenten en beginnende vroedvrouwen hem niet los.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Toen ik studeerde moest je eerst verpleegkundige worden vooraleer je de studie van vroedvrouw kon aanvatten. Sinds de zomer van 2022 ben ik voltijds vroedvrouw. Daarvoor was ik afwisselend drie maanden voltijds bezig met de begeleiding van studenten en nieuwe verpleegkundigen en de volgende drie maanden stond ik op het verloskwartier. Zo kon ik het contact met het werkveld behouden.
Wat boeit je in je job?
Als begeleidingsverpleegkundige kwam ik met zeer veel mensen in contact. Zowel in het ziekenhuis als in scholen en in de beroepsorganisatie. Die contacten brachten veel expertise met zich mee. Ik vind het ook zeer belangrijk om studenten en startende verpleegkundigen goed te begeleiden. Jaarlijks doen in Sint-Lucas 700 studenten hun stage. Dat is je marketingcampagne om nieuwe verpleegkundigen aan te werven. Geef hen kansen, neem hen mee op in je team. Studenten brengen de evidence binnen op je afdeling.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Als vroedvrouw is dat geduld hebben. Je moet de natuur zijn gang laten gaan en observeren, informeren en geruststellen. Als het moet, kunnen we een kast met techniek opentrekken, maar dat is enkel wanneer de ouders goed geïnformeerd zijn. Je hebt ook een grote medische verantwoordelijkheid, voor de moeder en het kind. Er is geen arts permanent op de afdeling aanwezig. Kunnen rekenen op je team is dan ook zeer belangrijk. Voor verpleegkundigen loopt dat wat gelijk. Geduld met patiënten en mensenkennis zijn daar ook belangrijk, maar in plaats van te observeren moet je handelingen stellen. Een verpleegkundige die twee uur observeert, dat heb ik nog niet vaak gehoord.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Een gezonde moeder en een gezond kind, natuurlijk. De weg er naartoe is voor iedereen anders. Een baby krijgen is geen deadline halen. Als vroedvrouw ondersteun je mensen op een zeer intens moment. Je ziet emoties in hun uiterste vorm. Ik vind het een voorrecht om daar bij te zijn. Je impact als zorgverlener is van onschatbare waarde. Ze vergeten je nooit, of toch zelden. Onlangs werd ik bedankt door een vrouw, achttien jaar na de geboorte van haar kind.
Zijn er ook minder fijne momenten?
De natuur zit vernuft in elkaar, maar kan soms uit een klein hoekje komen. Er worden jaarlijks 2.200 kinderen geboren in ons ziekenhuis, dan weet je dat stilgeboortes of maternale overlijdens gebeuren. Dat zijn littekens op de ziel. Daarnaast is het als man in bepaalde culturen ook moeilijk om vertrouwen te winnen. Verpleegkundigen en vroedvrouwen zien naakte lichamen als een werkinstrument, maar de intimiteit en geborgenheid op een verloskwartier is anders dan op een spoeddienst.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Als mentor en begeleider van studenten merk ik dat zelfstandigheid en klinisch inzicht bijbrengen een uitdaging is. We moeten studenten leren verantwoordelijkheid te nemen. Ik geef hen veel vrijheid tijdens hun stage en grijp in wanneer iets niet goed is. Als ze me een vraag stellen, laat ik hen eerst naar het antwoord zoeken. Ze moeten weten waar ze mee bezig zijn en goed voorbereid zijn op de realiteit van de job.
Wat doe je in je vrije tijd?
Ik ben iemand die graag leest, in de tuin werkt en met mijn kleinkind bezig is. En het voordeel van in shiften te werken is dat je vrije bent wanneer iemand anders aan het werk is. Ik sta zelden in de file naar zee en heb altijd plaats op een zonnig terras.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Na al die jaren ligt mijn hart nog altijd bij de directe patiëntenzorg”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Els Steeman (53 jaar) is verpleegkundig specialist geriatrie in Vitaz en lid van de werkgroep Ouderenzorg.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Zorgen voor mensen zit in mijn bloed. Als tiener ging ik babysitten, zat ik in de jeugdbeweging voor jongeren met een beperking en was ik van plan om later geneeskunde te studeren. Tot mijn overgrootmoeder werd opgenomen en ik volledig gefascineerd raakte door geriatrie. Dat was voor mij het kantelpunt om de studies verpleegkunde aan te vatten.
Wat boeit je in je job?
Ik ben leergierig en hou van de variatie in mijn werk. Ik ga creatief en innovatief aan de slag om elke patiënt persoonlijk te benaderen. De combinatie van het ziektebeeld, de mensenkennis en het menselijke contact is zeer interessant. Het laat me ook toe blijvend te leren, dagelijks problemen te analyseren en te zoeken naar verbeteringen. Tegelijk is het multidisciplinaire aspect een troef, want het is nodig om uit te reiken naar andere disciplines door de complexiteit van de zorg. Tot slot geeft het netwerken over de verschillende afdelingen en met diverse diensten en beroepsorganisaties me veel energie.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Verpleegkundige ben je met hoofd en hart. Je hebt veel kennis en ervaring nodig om te begrijpen wat ziekte met iemand doet en wat de impact op het gedrag is. Daarom raad ik iedereen aan een open mindset te behouden en te blijven leren. Deskundigheid is echt belangrijk in onze job. Daarnaast moet je een hart hebben voor de patiënt, de familie en het team waar je mee samenwerkt. Je draagt zorg voor het lichaam en de identiteit van je patiënt. Daarbij moet je de verschillen omarmen en er creatief mee omgaan.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Momenteel zit ik in een consulentenrol en word ik vaak gevraagd problemen op te lossen rond het verzachten van lijden. Hierbij luister ik goed naar de verlangens van patiënten en probeer ik tegelijk hun veiligheid te garanderen. Soms gaat dat over zeer acute gevallen met agressie. Dat is zoeken naar een balans die werkt voor alle betrokkenen. Als zo’n patiënten dan naar me luisteren, kalmeren en me achteraf bedanken omdat ik voldoende aandacht had voor hun verhaal, geeft dat veel voldoening.
Zijn er ook minder fijne momenten?
De werkdruk ligt overal hoog en dat vertaalt zich in te weinig tijd om gepaste zorg te geven. Moeten kiezen waar je dan op inzet, vind ik niet fijn. Of wanneer je een probleem ziet en geen gehoor krijgt om het op te lossen, ligt dat heel moeilijk voor me. Zeker als het resulteert in lijden.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Het grote tekort aan verpleegkundigen baart me zorgen. Hierdoor moeten we creatiever omgaan met onze taken, meer delegeren en superviseren. We moeten onze competenties behouden en verhogen, want de complexiteit van zorg neemt alleen maar toe. Bovendien moeten we meer buiten de muren van het ziekenhuis samenwerken om de continuïteit van zorg te garanderen. Dat is een interessante uitdaging.
Wat doe je in je vrije tijd?
Mijn vier kinderen zijn nog relatief jong, dus daar gaat veel tijd naartoe. Daarnaast werk ik als vrijwillige wetenschappelijke medewerker aan de KU Leuven. Ik doe heel graag yoga, lees en kook graag en vind het leuk om met vrienden en familie af te spreken.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.
“Zorgvragers in hun totaliteit benaderen”
We zetten graag de mensen achter de werkgroepen in de kijker. Wie zijn ze en waar komt hun passie voor verpleegkunde vandaan? Els Broeckx (47 jaar) is stafmedewerker diabetes bij het Wit-Gele Kruis van Antwerpen en lid van de werkgroep Diabetesverpleegkundigen van NETWERK VERPLEEGKUNDE.
Waarom ben je verpleegkundige geworden?
Als kind droeg ik al graag zorg voor anderen. Dat kreeg ik in mijn opvoeding van mijn ouders mee. Ik was altijd erg actief in het verenigingsleven, zo zat ik in de scouts en ging ik als begeleider mee op kampen van de CM. Ik heb altijd al liever gegeven dan gekregen. In combinatie met mijn interesse in wetenschappen was verpleegkunde de juiste keuze.
Wat boeit je in je job?
Na enkele jaren als verpleegkundige werd ik hoofdverpleegkundige op een lokale afdeling. Daar merkte ik al snel dat ik het directe contact met de zorgvragers miste. In mijn huidige job als stafmedewerker doe ik de coördinatie van het educatorenteam, maar sta ik ook zelf naast het bed om zorgvragers te helpen. Die combinatie vind ik ideaal.
Wat is een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige?
Sociale vaardigheden en een groot empathisch vermogen zijn voor verpleegkundigen onmisbaar. Bovendien is het belangrijk dat je rust en warmte uitstraalt. Ook al heb je het druk, de zorgvrager mag dat niet merken. Prof. dr. Kristien Van Acker zei ooit: “Don’t treat only the hole in the patient, treat the whole patient.” Die holistische visie is essentieel om totaalzorg te bieden.
Wat zijn de mooie momenten op de werkvloer?
Ik geniet ervan om klaar te staan voor zowel collega’s als zorgvragers. De dankbaarheid die je voelt, de glimlach die je in ruil krijgt, … Die appreciatie is van onschatbare waarde. Anderen iets kunnen meegeven, is de drijfveer waarom ik dit werk al zo lang met volle inzet doe.
Zijn er ook minder fijne momenten?
Mijn werk is geen 9-to-5-job. Ik vind het belangrijk dat mijn collega’s verder kunnen en dat zorgvragers geholpen worden. Zo gebeurt het wel eens dat ik op het einde van de dag pas kan beginnen aan mijn eigen werk. Bovendien staan er van tijd tot tijd avondvergaderingen op het programma, maar die neem ik er graag bij. Als geëngageerd lid van bepaalde werkgroepen, commissies en stuurgroepen hoort dat er nu eenmaal bij.
Wat zijn de uitdagingen voor vandaag en morgen voor verpleegkundigen?
Ik vind het moeilijk dat we in de toekomst misschien niet meer kunnen voldoen aan alle zorgaanvragen. Iemand niet kunnen helpen, doet altijd pijn. Daarbij geeft geen enkele verpleegkundige graag taken uit handen.. Met onze diabeteseducaties zijn we altijd al aan de vraag tegemoet kunnen komen door de nodige flexibiliteit aan de dag te leggen. Maar wat brengt de toekomst? De zorgsector kampt met een personeelstekort, ook in eerste lijn, terwijl zorgvragers steeds sneller het ziekenhuis mogen verlaten. Het is een moeilijke balans. Het verpleegkundig beroep vraagt een herwaardering en moet aantrekkelijker gemaakt worden, want dat verdient het.
Wat doe je in je vrije tijd?
Twee keer per week ga ik lopen of wandelen met een vast vriendengroepje. Zo combineren we sport met een sociale babbel. Voor mij is het belangrijk om contact met mijn vrienden en familie goed te onderhouden, en er regelmatig samen eens op uit te trekken. Ik leef helemaal op door samen iets te doen met mijn man, zoon en hond Jules.
Wil jij ook lid worden van de werkgroepen of Regionale Netwerken van NETWERK VERPLEEGKUNDE? Schrijf je in met een mailtje naar info@netwerkverpleegkunde.be.