Afdeling in de kijker

Tibo Beernaert is 24 en werkt als zorgkundige in woonzorgcentrum De Ril in Middelkerke. Vorig jaar werd hij als allereerste zorgkundige bekroond tot Parel van een Zorgkundige – een titel die perfect past bij zijn inzet, enthousiasme en warme omgang met bewoners. “Ik kom nooit tegen mijn zin werken”, zegt hij.

Tibo begon vier jaar geleden, meteen na zijn studies, in wzc De Ril. Wat toen een sprong in het onbekende was, voelt intussen als een tweede thuis. “Mijn eerste jaar was best spannend. Ik kwam recht van school en had nog niet veel ervaring. Gelukkig werd ik enorm goed opgevangen. Ik heb van iedereen veel geleerd, zowel van collega’s die er al jaren werken als van nieuwe mensen die erbij komen.”

Vandaag is hij een vaste waarde op zijn verdieping, al springt hij ook in op andere afdelingen als dat nodig is. Zijn takenpakket is heel gevarieerd, afhankelijk van de shift. “Als ik vroeg begin, verzorg ik de bewoners: wassen, helpen met eten, medicatie geven, … Maar het gaat niet alleen om die handelingen. Wat telt, is wat je voor iemand betekent. Als ik zie hoe een bewoner opfleurt wanneer ik binnenkom, weet ik waarom ik dit doe.”

Werken in een vrouwenwereld

De sfeer op de afdeling omschrijft Tibo als warm en collegiaal. “Ik werk vooral met vrouwen samen, maar dat gaat super goed. Ik voel me echt deel van het geheel. En dan heb ik het niet enkel over mijn eigen team, maar ook over de collega’s van de logistieke dienst en van het team woon en leven. Er is veel wederzijds respect. En hoe pittig het werk ook is, tussendoor lachen we heel wat af.”

Buiten de werkuren vind je Tibo geregeld op of naast het voetbalveld. “Ik heb jaren op clubniveau gespeeld. Nu doe ik aan zaalvoetbal met vrienden of ga ik gewoon eens naar een match kijken. Dat helpt om mijn hoofd leeg te maken.” Voor Tibo is het duidelijk: werken in een woonzorgcentrum is minstens even waardevol als werken in een ziekenhuis. “Je kan echt iets betekenen. En dat maakt dit werk zo bijzonder.”

In woonzorgcentrum Hof ten Doenberghe in Hoeilaart is hoofdverpleegkundige Hilde Vercammen een vertrouwd gezicht. Al 39 jaar is ze er aan de slag, waarvan de laatste dertien als leidinggevende van afdeling Doenders. “Dit woonzorgcentrum voelt als een tweede thuis.”

De open afdeling telt 32 bewoners, waarvan 31 plaatsen voor definitieve bewoners en één voor kortverblijf. De bewoners krijgen hier zorg op maat in een warme, open sfeer. Die sfeer dankt de afdeling voor een groot stuk aan het hechte team. “Mijn collega’s zijn jong, dynamisch en begaan met onze bewoners”, vertelt Hilde. “We hebben respect voor elkaar en praten dingen uit als het even schuurt. Die transparantie is essentieel.”

Ook voor de bewoners heeft Hilde een groot hart. Ze probeert wekelijks bij iedereen langs te gaan. “Ze kunnen bij mij voor van alles terecht. Soms gaat dat over iets kleins, zoals iemand die om een ijsje vraagt. Dan regel ik dat gewoon. Het is fijn om iets te kunnen betekenen.”

Samen verantwoordelijk

Het team op haar afdeling draagt veel verantwoordelijkheid. Naast drie verpleegkundigen heeft ze zeven zorgkundigen onder haar hoede. Haar collega’s starten hun dag om half zeven met wondzorg en medicatiebedeling, meten en geven van insuline en nemen andere zorgtaken op. “Ik ben vaak vanaf zeven uur aanwezig, omdat ik graag wil weten hoe het met iedereen gaat. Zowel bewoners als collega’s. Onze afdeling kent korte communicatielijnen. We houden elke dag briefings zodat iedereen op de hoogte is van wat er reilt en zeilt. Al weet ik dat ik op iedereen kan bouwen. Mijn team werkt zelfstandig, collega’s onderling springen bij waar nodig en helpen elkaar.”

Die waardering is wederzijds. Vorig jaar werd Hilde verkozen tot Parel van een Verpleegkundige. “Een mooi moment, zeker omdat mijn pensioen stilletjes aan nadert. Zo’n gebaar zegt veel.” Ook buiten het werk staat Hilde niet stil: ze wandelt, fietst, leest en tuiniert graag. Toch ligt haar hart bij haar bewoners en team. “Ik ben blij dat ik hier zoveel jaren met plezier heb mogen werken.”

Een afdeling met grote zorgzwaarte, een patiëntenpopulatie met diverse en vaak complexe pathologieën en een team van maar liefst zeventig verpleegkundigen: dat vraagt om een ijzersterke samenwerking. Op de afdeling intensieve zorg van het ZOL Genk weten ze dat maar al te goed.

Verpleegkundigen, artsen, kinesitherapeuten, logistiek medewerkers en andere zorgverleners: allemaal werken ze zij aan zij op de afdeling intensieve zorgen in het ZOL Genk. Van minder mobiele patiënten in bed verplaatsen tot de hygiënische verzorging van personen die beademd worden: het is fysiek en technisch intensief werk dat een nauwe samenwerking vereist. “We kunnen alleen goed voor onze patiënten zorgen als we op elkaar kunnen rekenen”, vertelt Parel van een verpleegkundige Melanie Vanderlinden. “Ook studenten die bij ons stage lopen merken dat. Niet voor niets kregen we vorig jaar de prijs voor beste stageplaats. Een mooie erkenning voor ons hele team.”

Verbinding tijdens en na de shift

De intensieve samenwerking stopt niet zodra de shift gedaan is. Melanie maakt deel uit van het feestcomité dat de teamspirit levendig houdt. Kaartjes naar zieke collega’s, geboortegeschenkjes of kraambezoeken regelen en jaarlijks een etentje of teambuilding organiseren: alles om de onderlinge band te versterken. Zelfs de artsen organiseren elk jaar iets, want ook zij hechten veel belang aan een goede samenwerking. Door de verschillende shiften kan niet iedereen er altijd bij zijn, maar ook daar houdt het team rekening mee. Melanie: “We brengen altijd eten voor de collega’s die aan het werk zijn. Dat klinkt misschien klein, maar het doet veel: voelen dat je deel bent van een hechte groep.”

Geen hiërarchie, wel vertrouwen

Op de afdeling intensieve zorg werken mensen met verschillende achtergronden en rollen, maar hiërarchie speelt in Genk geen rol. “We vertrouwen op elkaars kennis en ervaring. Artsen vragen ook onze mening over bepaalde behandelingen. Wij zijn vaak het meest aanwezig bij de patiënt en merken veranderingen snel op. Die samenwerking werkt in twee richtingen, en dat maakt een groot verschil: voor ons als verpleegkundige om dagelijks het beste van onszelf te geven, maar vooral voor de patiënten en de kwaliteit van zorg die we hen daardoor bieden.”

Nog geen vijf jaar geleden ging Mary Van Hummelen aan de slag in het Woonzorgcentrum Den Beuk in Boom. Als loopverpleegkundige leerde ze in sneltempo elke bewoner en collega kennen. Haar gulle lach en luisterend oor leverden haar prompt de erkenning tot Parel van een Verpleegkundige op. Omgekeerd draagt ook zij haar team een warm hart toe. “We steunen elkaar door dik en dun.”

Mary begon haar carrière meer dan dertig jaar geleden op de acute geriatrische afdeling van het AZ Sint-Maarten in Mechelen. Vijf jaar geleden maakte ze de overstap naar woonzorgcentrum Den Beuk. Eigenlijk is Mary een afdeling op zichzelf. Naast haar taken als loopverpleegkundige is ze lid van het palliatief supportteam, begeleidt ze stagiairs en neemt ze deel aan de werkgroep van het Tubbe-project, een innovatieve methode die bewoners meer autonomie geeft over hun dagelijkse routine. “Ik kan ook niet echt spreken over een afdeling”, verduidelijkt ze. “Net als mijn collega’s spring ik bij waar nodig. Daarnaast steken we ook een handje toe in de logistieke dienst wanneer die bijvoorbeeld onderbezet is. Dat is ook het voordeel van een wzc als Den Beuk als werkgever. Iedereen kent elkaar en springt voor elkaar in de bres.”

Samenwerken en communiceren

In het wzc Ten Beuk verblijven 183 ouderen, aangevuld met de bewoners van serviceflats en woningen die verbonden zijn met het wzc. Niet bepaald een kleine ‘afdeling’. Hoe krijgen Mary en haar team dat voor elkaar? “Met transparante communicatie en respect voor elkaar”, vat Mary samen. “Volgens mij is dat de lijm van een goede samenwerking. Iedereen heeft recht op een eigen mening en visie op zorg, maar het belangrijkste is dat we blijven praten en begrip tonen voor elkaar. Mijn collega’s weten ook dat ze voor alles bij mij terechtkunnen. En omgekeerd kan ik op hen rekenen. Een shift wisselen omdat je met je dochter naar een oudercontact moet? Geen probleem. Voor mij is dat tegenwoordig minder aan de orde aangezien mijn twee dochters zelf volwassen zijn. Maar toch, die flexibiliteit en collegialiteit houden de balans werk-privé mooi in evenwicht.”

In het AZ Oudenaarde gaan zorg en technologie hand in hand op de afdeling medische beeldvorming. Hier werken verpleegkundigen met een hart voor hun vak, de patiënten en hun collega’s. Een van de sterkhouders in dit team is Parel van een Verpleegkundige Luc Dhont: “Wie beweert dat we hier alleen maar op knopjes drukken, heeft het bij het verkeerde eind.”

Diversiteit is een van de sterktes op de afdeling medische beeldvorming in het AZ Oudenaarde. De verpleegkundigen hebben verschillende karakters, achtergronden en expertises, maar samen vormen ze een geoliede machine. “Nieuwe collega’s en stagiairs ontvangen we met open armen”, zegt hoofdtechnoloog Gianni Claessens. “Je voelt meteen of de klik er is, en meestal zit dat wel goed. Die cohesie is nodig om de beste kwaliteit van zorg te bieden.”

Die diversiteit geldt niet alleen voor het team. Ook de patiëntenpopulatie en ziektebeelden zijn uiteenlopend. “We zien dagelijks veel patiënten met heel gevarieerde letsels”, aldus Luc. “Dat maakt de job zo boeiend. Sommigen denken dat we hier alleen maar op knopjes drukken, maar dat is echt een misvatting. We zijn een cruciale schakel in het genezingsproces.”

Positieve vibe in stand houden

Het teamgevoel spat ervan af en veel medewerkers werken er al jaren. Luc, bijvoorbeeld, maakt al 35 jaar deel uit van het team. “Hij is geen uitzondering”, aldus Gianni. “Dat zegt genoeg over de fijne sfeer. Die positieve vibe houden we in stand door gezellige momenten samen te creëren.”

Het grote voordeel? Deze afdeling heeft een van de grootste en meest lichtrijke keukens van het ziekenhuis. Een perfecte plek voor een lunchpauze met collega’s. En ja, dan mag het al eens iets meer zijn. Luc: “Het gebeurt dat we pizza’s bestellen. Dit jaar deden we ook een Secret Santa, wat tot leuke verrassingen en boeiende gesprekken leidde.” Gianni vult aan: “Jaarlijks organiseren we ook een teambuilding met de collega’s van de spoeddienst waar we nauw mee samenwerken. Dat gaat er behoorlijk competitief aan toe.”

Kortom: de dienst medische beeldvorming in het AZ Oudenaarde levert niet alleen topzorg, het is een plek waar collegialiteit en werkplezier centraal staan. En een kerstboom met seizoensdecoratie, dat ook.

Parel van een verpleegkundige Britt De Jonckheere kwam als derdejaarsstudente op afdeling 42 in het PZ Onzelievevrouw in Brugge terecht. Drie jaar later werkt ze er nog steeds en met nog meer enthousiasme.

Afdeling 42 van PZ Onzelievevrouw in Brugge is een residentiële afdeling voor personen met een persoonlijkheidsstoornis. Wat deze afdeling zo bijzonder maakt, zijn de open teamgeest en de sterke onderlinge verbondenheid. “Ik kwam als studente op afdeling 42 terecht en voelde me meteen welkom”, vertelt Britt De Jonckheere. Zij werd in 2024 door haar collega’s genomineerd als Parel van een verpleegkundige. Een warme erkenning, al zet ze even graag de mensen rondom haar in de kijker. “Het oprechte gevoel van dag één is nooit verdwenen. Die gastvrijheid geldt trouwens niet alleen voor nieuwe collega’s, ook onze patiënten ontvangen we met open armen en een open blik.”

Krachten bundelen

Op de afdeling werken verschillende disciplines nauw samen om een sluitend vangnet te vormen rond de zorgvrager. “We helpen patiënten om invaliderende gedachten te ontkrachten. Al heersen ook in de buitenwereld nog veel stigma’s rond persoonlijkheidsstoornissen. Wat ons als team bindt, is de wil om dat te veranderen.” Die houding vertaalt zich in het team: er is altijd ruimte om dingen te bespreken en bezorgdheden te delen. Binnen afdeling 42 gebruikt het team dialectische gedragstherapie, een therapievorm die een helder kader biedt om in te werken. “Iedereen staat op dezelfde lijn en toch is er steeds ruimte om vanuit onze eigenheid te handelen. Elke zorgverlener, van verpleegkundige over therapeut tot psycholoog, werkt naar hetzelfde doel toe. We bundelen onze krachten om tot het beste resultaat te komen. Samen vormen we een superteam.”

Een dragend team

Die sterke verbondenheid maakt dat collega’s elkaar niet alleen binnen de werkuren leren kennen, ze zien elkaar soms ook daarbuiten. “We leren elkaar behalve als professional ook als mens kennen, dat maakt dat we honderd procent onszelf kunnen zijn op de werkvloer. Net die authenticiteit hebben onze patiënten nodig. Ze voelen het meteen als we doen alsof. Al is het ook voor onszelf heel waardevol om in een dragend team te werken. Als iemand een zware dag heeft of ergens mee zit, dan vangen we elkaar op. Altijd. Dat vangnet geldt dus evengoed voor elkaar.”

Of ze nu op de afdeling pneumologie staat of samen met artsen, zorgmanagers en andere verpleegkundig-specialisten werkt aan de professionalisering van haar beroep: Denise Daems zet kennisoverdracht en samenwerking met haar collega’s in het Ziekenhuis aan de Stroom (ZAS) centraal. Het leverde haar de titel Parel van een Verpleegkundige op in 2024, en daarom zetten we de afdelingen waar ze actief is in dit nummer in de kijker.

“Mijn belangrijkste taak is mijn expertise te delen en te timmeren aan de professionalisering van verpleegkundig specialisten”, steekt Denise Daems, werkzaam in ZAS, van wal. “Laagdrempeligheid en aanspreekbaarheid zijn daarom essentieel, zowel naar mijn collega’s en patiënten op de afdeling pneumologie, in de raad van verpleegkundig specialisten die maandelijks samenkomt als bij de artsen en zorgverleners waarmee ik overleg. Iedereen moet zich comfortabel voelen om me vragen te stellen.”

Die raad is samengesteld uit verpleegkundig specialisten, een zorgmanager en een stafmedewerker professionalisering, en kan rekenen op de ondersteuning van artsen in een adviserende rol. “We willen jonge mensen die bij ons aan de slag gaan uitdagen, reflectieve vragen stellen en hen zachtjes uit hun comfortzone krijgen. Zo geven we invulling aan de professionele groei van medewerkers en aan de rol van verpleegkundig specialisten binnen de klinische ladder in ons ziekenhuis. Door de fijne samenwerking en de steun van dit team maken we de professionalisering bottom-up waar.”

Aanspreekbaarheid, zorg, innovatie

Naast aanspreekbaarheid draagt de afdeling pneumologie vooral warme, respectvolle zorg hoog in het vaandel. Door te luisteren naar patiënten en hun naasten ontdekken de verpleegkundigen hoe hun leven eruit ziet en maken ze samen beslissingen over het verdere traject. “We bieden complexe zorg en bereiden bijvoorbeeld thuisbeademing voor. Daarbij is het belangrijk dat iedereen akkoord is met de stappen die gezet moeten worden. We gaan above and beyond om moeilijke zaken toch mogelijk te maken en patiënten in hun thuisomgeving te behandelen. Daarvoor is het essentieel kennis en context vorm te geven en te delen onder collega’s. Zo zetten we innovatie ten dienste van de patiënt centraal.”

Geen nummer, een naam. Het zijn amper vier woorden, maar de betekenis ervan is van onschatbare waarde voor de patiënten en bezoekers van het medisch en oncologisch dagcentrum in Lier. Op vraag van een oud-patiënt staan de verpleegkundigen van deze dienst in de kijker.

Negentien verpleegkundigen geven elke dag het beste van zichtzelf in het medisch en oncologisch dagcentrum van het Heilig Hartziekenhuis in Lier. Er heerst een warme collegialiteit. Dat schrijft hoofdverpleegkundige Veerle Van den Broeck toe aan het empathische karakter van de medewerkers. “We verzorgen niet alleen fysieke klachten, maar anticiperen op het mentale en emotionele welzijn van de patiënt. Iedereen – patiënten, familieleden en medewerkers – moet zich gehoord, begrepen en gewaardeerd voelen. Dat kan alleen door nauw samen te werken en een veilige, ondersteunende omgeving te creëren. Wie hier werkt, heeft ongetwijfeld een groot hart voor zorg.”

Warme betrokkenheid

Oncologietrajecten zijn vaak langdurig en intensief. Daarom zet het team extra in op verbinding tussen zorgverleners, patiënten, naasten, het ziekenhuis en de buurt. “Kanker draag je niet alleen”, vervolgt Chris Engels, adjunct-hoofdverpleegkundige. “Daarom organiseren we verschillende activiteiten, zoals een zomerbar, de Lierse vlaaikeswandeling en fietsen we mee met de 1.000 kilometer tegen kanker. Zo brengen we mensen samen in een community.”

Door de warme betrokkenheid van het team kunnen de zorgverleners steevast bij elkaar terecht. Ook dat is nodig. Veerle: “We maken in de meest complexe periode deel uit van iemands leven. Onze patiënten hebben duizenden vragen. Weten wij het antwoord niet, dan gaan we te rade bij collega’s. We laten niet los, al moeten we soms wel. Want bij oncologie hoort ook afscheid nemen. Dan zijn we er voor elkaar, professioneel en betrokken.”

Je las het wellicht al in een van de vorige magazines of wie weet ontmoette je er één tijdens De Week van de Verpleegkundigen in Oostende: we hebben nieuwe Parels van Verpleegkundigen. Naar goede gewoonte zetten we hen en hun team hier in de kijker. Thuisverpleegkundige Sarah Liddicott bijt de spits af. “We zetten met z’n allen de puntjes op de i voor de beste patiëntenzorg.”

Thuisverpleegkundige Sarah Liddicott coördineert een team van vier medewerkers in en rond Erpe-Mere. Haar collega’s nomineerden Sarah als Parel van een Verpleegkundige, maar ook omgekeerd heeft zij alleen maar lof voor haar teamgenoten. Sarah: “We zitten een voor een op dezelfde lijn. Gedrevenheid en een open communicatie tegenover elkaar en onze patiënten zijn de rode draad in onze werking. Doordat alle neuzen in dezelfde richting staan, werken we heel goed en heel graag samen. Ik mag in mijn twee handen wrijven met zo’n gemotiveerde equipe.”

Elkaar versterken

Dit team mag dan wel klein en gezellig zijn, alle medewerkers bezitten heel waardevolle expertise. Zo zijn er onder andere specialisaties in wondzorg en palliatieve zorg. “We hebben heel veel aan elkaar. Zowel op het vlak van kennis als voor praktische beslommeringen springen we voor de anderen in de bres en versterken we elkaar. Iedereen in het team is ontzettend betrokken. We hebben het beste met de ander voor en dat uit zich in warme, gedetailleerde en continue zorg.”

Om die kwaliteit van zorg te garanderen vergaderen Sarah en haar collega’s regelmatig. “Iedereen kan ideeën of ergernissen bespreken. Willen we dingen veranderen, dan gebeurt dat steeds in overleg. Samen bereiken we de beste resultaten. En elk kwartaal koppelen we daar een lekker etentje aan om eens gezellig bij te praten over de grote en kleine dingen in het leven.”

Met z’n achten zijn ze, de thuisverpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis van team Brasschaat. Alle teamleden nemen een eigen buurt voor hun rekening. Door deze efficiënte werking en een goede onderlinge communicatie garandeert het team de beste zorg. Behalve patiëntendossiers delen ze ook een onmetelijk enthousiasme voor hun beroep. Verpleegkundigen Jelle en Melissa vertellen met trots over hun team.

Brasschaat is een grote gemeente met heel wat inwoners. Dat betekent ook een groot aantal patiënten voor het team van het Wit-Gele Kruis in deze regio. Verpleegkundige Jelle van de Riet vertelt: “De afdelingsleiding deelt patiënten in volgens ligging en maakt dan verschillende toeren op. Bij de organisatie van zo’n toer komt heel wat kijken. We willen dat patiënten zo vaak mogelijk verzorgd worden door de vaste verpleegkundige. Dat creëert rust, duidelijkheid en vertrouwen, zowel voor hen als voor ons.”

Collega Melissa Cristaldi springt bij: “Hoewel we elk afzonderlijk op pad zijn, vormen we een hechte groep. Je staat er niet alleen voor. We hebben tweewekelijks een patiëntenoverleg waar we onze successen of bezorgdheden bespreken. Daardoor komen we samen tot oplossingen of een aanpak waar we gezamenlijk mee aan de slag gaan.”

De Brasschaatse zusterkes

Om de verbondenheid in het team te bevorderen, hebben de collega’s een WhatsApp-groep: De Brasschaatse zusterkes. Daarin delen ze vooral informele zaken. “Onlangs had een collega een operatie. Via deze weg staken we haar regelmatig een hart onder de riem. We vragen elkaar om hulp op drukke of moeilijke momenten en laten weten waar er wegomleggingen zijn. Alles wat elkaars werk comfortabeler maakt. Of we maken de anderen lichtjes jaloers met onze vakantiefoto’s”, lacht Melissa.

De gemeenschappelijke factoren in de hele groep zijn volgens Jelle de deskundigheid en het onmetelijke enthousiasme. “Soms zijn er patiënten die aanvankelijk liever niet geholpen willen worden. Maar na het eerste bezoek van een van ons, ontvangen ze ons later met een grote glimlach. Ze zien ons graag komen. En wij hen, natuurlijk.”